ΕΝΑΝΤΙΟΝ (ENANTION)

Αγάπησα όλα αυτά που με τραβάν έξω απ’ το ρεύμα χωρίς να νιώσω ενοχές
Πίσω κρατιέμαι, δε μου πάει να κρατάω πισινές
Γενιά του ’90 που μαζεύει αποσκευές
Που την βγάζει τσίμα τσίμα και χαζεύει συσκευές
Το νου! Μοιράζουν τον θάνατο παντού
Κι αρκεί να μη φοράς την στάμπα του «κανονικού»
Κάποιοι ψάχνουν μια ελπίδα να πιαστούν σε κράτη πρόνοιας
Κι άλλοι ζουν την κόλαση στο τμήμα της ομόνοιας
Χωρισμένο το τοπίο
Μα δε φταίνε τα παιδιά στο χωρίς μέλλον θρανίο
Έχουμε μάθει ότι τρομάζει να αισθανόμαστε οικείο
Γράφω εδώ, από το Α’ Αθηνών Τρελοκομείο
Κι ενώ τριγύρω ο χώρος μου μου περισσεύει
Δε χωράει πουθενά όποιος ξέρει να δραπετεύει
Τι συνέβη και δε βλέπεις τι ακριβώς σε σημαδεύει
Ή τι είναι αυτό που σε μαγεύει όσο σε παγιδεύει ε;
Κάθε βράδυ μου υπόσχομαι πολλά
Μα κάθε μέρα ισοπεδώνω τα διπλά στα τυφλά
Έβγαλε στόμα και φωνή η γειτονιά τώρα πια
Κι έχεις χιλιάδες λόγους για να μην κοιμάσαι καλά
Αυτή είναι η φάση, ανάποδα πάντα από κάθε τάση
Πάντα αντίθετη τροχιά, πες στον ρουφιάνο να κοπιάσει
Πες πως είμαστε όλα όσα δεν έχουμε ξεχάσει
Πως είμαστε όσα έχουν διαταράξει την τάξη

Χωρίς την άδεια κανενός, εμείς θα κάνουμε το μέλλον να μας γράψει στο βιβλίο του
Κάτω απ’ την μάσκα του ο κόσμος αυτός ένας αιμοδιψής που κρύβει καλά το προσωπείο του
Χωρίς την άδεια κανενός, εμείς θα κάνουμε το μέλλον να μας γράψει στο βιβλίο του
Δεν το χρωστάμε πουθενά έτσι κι αλλιώς ότι λατρέψαμε στον κόσμο ήταν πάντα εναντίον του

Μου ‘πα «ότι σε πείσμωσε αγάπα»
Κι από τότε φυλάω τους δαίμονές μου στη ντουλάπα
Ότι αποφεύγεις κάποτε θα σου σκάσει στη μάπα
Και το ξέρω καλά, 32 χρόνια γεμάτα
Δε γνώρισα οικογένεια-πρότυπο, ποτέ δεν είχα
Κι όσα νόμιζα χαμένα μεσ’ στο ραπ τα βρήκα
Από ανήλικος δουλεύω, το ‘χω μάθει πια το ποίημα
Δε με συγκινούν τα φράγκα ούτε με πείθει η βιτρίνα
Δε με νοιάζει αλήθεια ή ψέματα
Με νοιάζει που αλήθεια κόσμε σ’ έμαθα και τρέφεσαι μ’ αθώων αίμα
Γιατί φοβάσαι ότι δεν καταλαβαίνεις
Και χτυπάς ότι απλά σου μοιάζει πιο αδύναμο από σένα
Παράγεις είδωλα
Να ‘χουνε με κάτι μεγάλο να φανατίζονται τα πιόνια
Δε βρωμάν οι πόλεις μα βρωμάει η κολόνια
Αυτή που κάνει τα σαλόνια φυλακές όσο μαγκώνουνε σαγόνια
Ναι! Για ακόμα έναν μουντό χειμώνα
Λάσπη στον θώρακα και στο μυαλό κοτρόνα
Καταναλώνω φρίκες μου κατά κανόνα
Ενώ με πνίγουνε επιθυμίες κι ασφυξιογόνα
Πάει καιρός που πήρα θέση
Κι ας το ξέρω πως για ν’ ακουστώ θα έπρεπε μάλλον να ‘μαι στη μέση
Μα τιμή μου να είμαι αυτό που δεν αρέσει γενικά
Αυτό που προκλητικά πάντα θα αρνείται να χωρέσει

Ότι λατρέψαμε στον κόσμο ήταν πάντα εναντίον του..