Είμαι (Eimai)

[Verse 1]
Κι αναρωτιέμαι ποιος;
Όταν σβήνει το φως
Χάνω το δρόμο μου κι η νύχτα μου τα λέει αλλιώς
Απ’ τον αγώνα εκτός
Αν θες το σπίτι σου να κουβαλάς, νικάει ο λαγός
Βαρύς κι ασήκωτος
Μα την κάθε φορά που σε συγχωρώ, ελαφρύτερος
Στο πάτωμα περήφανος
Να καθαρίζω μπας κι απόψε ‘ρθει ο θρίαμβος
Στην άνοδο κατήφορος
Είμαι σεμνός και ταπεινός γιατί είμαι ηλίθιος
Αμάρτημα κι αντίδικος
Μια παιδί του κάτω κόσμου, μια ημίθεος
Απόλυτος και σίγουρος
Με τα λόγια κανενός δε νιώθω ήρεμος
Στους λογαριασμούς μου ασύνδετος
Γάμα τις εφαρμογές, ο κόσμος ειν’ καλύτερος
Τα νέα που δε μαθεύτηκαν
Εφιάλτης που ξύπνιος τον ονειρεύτηκα
Η οργή Θεού ξανά σε μορφή τέλεια
Σαν κεραυνός με χτύπαγα κάθε φορά που πέθαινα
Έξω απ’ τον κύκλο τους τον έλικα
Στο τρίγωνό μου μένω: Ακρόπολη - Σούνιο - Αίγινα
Το αποτέλεσμα όσων δε δέχτηκα
Ο πιο χαμένος όλων, γιατί πάντα έπαιζα έντιμα

[Chorus]
Ίδια τα πράγματα δε θα είναι, σου ‘κλεισα την πόρτα
Και σφράγισα το μυστικό μα εγώ καλά δεν είμαι
Γι’ αυτό και γράφω ακόμα, στους δρόμους και στα υπόγεια
Μοιράζοντας τη σκέψη μου, στα περιστέρια σπόρια
Εκεί που άλλος δεν είναι, εκεί που άλλος δε θα είναι
Μα η μοναξιά δεν ξέρει να διαβάζει την ώρα
Και πέρασαν τα χρόνια στη θέα από τα μπαλκόνια
Που κάποιες μέρες πήδαγα κι άλλες μου ανήκαν όλα

[Verse 2]
Ότι σου λένε οι φίλοι, οι γνωστοί σου
Το κενό που νιώθεις στο στομάχι όταν πέφτεις απ’ το σύννεφο που ήσουν
Το σκυλί σου που σου κατουράει τα ρούχα και το στυλ σου
Ο απέναντί σου, ο καλύτερος Rapper στην ακοή σου
Το σπαθί σου που δεν κόβει, στο μυαλό ακονίσου
Το άλλοθί σου, όταν δολοφονείς την ύπαρξή σου
Μ’ ό,τι σου 'πανε να γίνεις τα τούβλα της εποχής σου
Κι οι γονείς σου να σε πάνε χέρι-χέρι
Για να δεις μικρέ το Live της ζωής σου
Η βροχή σου σαλιγκάρι να βγεις βόλτα στην αυλή σου
Μα όμως ντύσου να μη φτερνιστείς κι αν ναι, τρομοκρατήσου
Βγήκαν γέροι παγανιά κι o Μητσοτάκης με τα ενέσιμα της Pfizer πριν λήξουν
Το κορμί σου που δε σέβεσαι, η φωτογραφία του τοίχου
Που ταϊζαμε τις πάπιες και θύμιζες του Πεκίνου
Πέτρα που λιώνει τα πρότυπα στο γύρισμα του μύλου
Το διαμάντι μες στις λάσπες στις όχθες του Νείλου
Λοιπόν, ζω!
Στην πραγματικότητα μου ό,τι φαντάστηκα
Γι’ αυτό βλέπω στο σπίτι μας φαντάσματα
Αναζητάω τον πόνο ψάχνω μέσα στα χαλάσματα
Για να τον βρω και να μου πει πως καλό βγαίνει απ’ τα άσχημα
Αυτό που είμαι βγάζει λάθος συμπεράσματα;
Είμαι παιδί που εξερευνά ακόμα το διάστημα;
Οι ενήλικοί μου φίλοι από κάτω με θέλουν
Και παίζουν με τα φτερά μου μέχρι να τα βγάλουν άχρηστα;
Είμαι το μέτρο για τα μέτρα, η τελευταία κουβέντα
Πιστός στο ραντεβού μου μα όμως έξω απ’ την ατζέντα
Έννοια, θα ‘ρθει κι η σειρά σου για να φας την καραμέλα
Μη βιάζεσαι, γουρούνι στην πιατέλα
Το πριόνι στα πόδια από την καρέκλα
Η αμφισβήτηση στην κουβέντα
Η τέχνη μου δεν έχει ευγένεια
Λάθος, ταυτίστηκα λάθος από τα σωστά που θέλαν για μένα
Στην αγορά της μουσικής όλοι πουλάνε πνεύμα, πάρε κι έλα

[Chorus]
Ίδια τα πράγματα δε θα είναι, σου ‘κλεισα την πόρτα
Και σφράγισα το μυστικό μα εγώ καλά δεν είμαι
Γι’ αυτό και γράφω ακόμα, στους δρόμους και στα υπόγεια
Μοιράζοντας τη σκέψη μου στα περιστέρια, είμαι
Εκεί που άλλος δεν είναι, εκεί που άλλος δε θα είναι
Μα η μοναξιά δεν ξέρει να διαβάζει την ώρα
Και πέρασαν τα χρόνια στη θέα από τα μπαλκόνια
Που κάποιες μέρες πήδαγα κι άλλες μου ανήκαν όλα
Ίδια τα πράγματα δε θα είναι, σου ‘κλεισα την πόρτα
Και σφράγισα το μυστικό μα εγώ καλά δεν είμαι
Γι’ αυτό και γράφω ακόμα, στους δρόμους και στα υπόγεια
Μοιράζοντας τη σκέψη μου στα περιστέρια σπόρια
Εκεί που άλλος δεν είναι, εκεί που άλλος δε θα είναι
Μα η μοναξιά δεν ξέρει να διαβάζει την ώρα
Και πέρασαν τα χρόνια, να περιμένω λόγια
Που κάποιες μέρες τα έγραφα κι άλλες τα έσβηνα όλα

[Outro]