Είχα Ένα Φίλο (Eixa Ena Filo)

[Intro: ΔΠΘ]
Είμαι υπέρ του να γράφεις ό,τι ζεις
Αν έχεις φτάσει σε μια φάση που μ' αυτό που έχεις να dealαρεις δεν είναι τα τσακάλια στο block
Αλλά είναι οι λογιστές σου κι οι δικογόροι σου
Και γράφεις γι' αυτό
Εφόσον είναι αλήθεια, okay
Εγώ, βέβαια, δε θα σε ακούσω γιατί δε ζω σ' αυτόν τον κόσμο

[Verse: Μαύρος Αμνός]
Είχα ένα φίλο, το Μιχάλη
Ένας λεβέντης με καρδιά μικρού παιδιού κι ένα χαμόγελο που άξιζε να αγαπήσεις
Τον γνώρισα κάπου στα 15 εγώ ακόμη μαθητής κι αυτός στη Κρήτη φοιτητής με προφορά αφού ήταν Ροδίτης
Είχα ρίζες απ' τα μέρη του και έτσι απ' τον χαβαλέ γίναμε φίλοι με κοινή αγάπη στο rap και το boom bap
Μου είπε τα πάθη του και για τον εθισμό του ενώ ραπάραμε στα beatια του Big Pun των Wu Tang
Όλο μιλούσε για τους φίλους του για το 07 και τους Ψυχόδραμα για μια αγάπη που άφησε στο νησί
Κι όταν υποτροπίαζε κλεινόταν στον εαυτό του έγραφε επίμονα για μέρες πιστός σε ό,τι εκπροσωπεί
Ήταν ο πρώτος που μου ανοίχτηκε τα λόγια του στιγμάτισαν για πάντα αυτό που ξεκίνησα μόνος
Τι κι αν μας κράτησαν μακριά τα βιώματά μας, κοντά μας έφερνε ο δρόμος, αυτό είναι ο Βρώμικος Νότος
Ένας καταραμένος τόπος μα και τόσο αγνός παράλληλα, μας έμαθε πως οι ψυχές έχουν φωνή και stamina
Του έλεγα "έχω ανασφάλεια πως ό,τι κάνω δεν ξέρω αν αξίζει γιατί φοβάμαι την ήττα ή την απάθεια"
Μου έλεγε "Μήτσο, το ταλέντο είναι στο βίωμα κι όχι στο εφετζιλίκι, τον ήχο ή τις τεχνικές"
Γιατί υπάρχουνε πολλοί αναγνωρισμένοι μα είναι ελάχιστοι εκείνοι που έχουν χάρισμα ν' αγγίζουν ακροατές
Μ' αυτό πορεύτηκα, μ' αυτό έφτιαχνα κομμάτια, μ' αυτό έβγαινα στη σκηνή και μ' αυτό ζύγιζα τις πράξεις μου
Γι' αυτό ποτέ μου δεν κυνήγησα τα μπράβο τους μα ο κόσμος που με γνώρισε το ξέρει πως είχα και εγώ τις φάσεις μου
Άλλοτε ψάχναμε στο πλήθος να βρούμε το πού ανήκουμε κι άλλοτε μας τραβούσε το κενό στο περιθώριο
Πίσω από εξαρτήσεις στην ανάγκη να βρείς λόγο να ξυπνάς κάθε μέρα αφού έμοιαζε ανώφελο
Ο κόσμος θα σε κρίνει αυστηρά απ' το πρώτο λάθος περιμένοντας το επόμενο κι εκεί θα σε τσακίσει
Μα εγώ θυμάμαι πολλά και τα καλύτερα παιδιά που συναντήσαμε τυχαία ήταν ευγνώμων που οι στίχοι τα είχαν αγγίξει
Θυμάσαι, Μάκο; τα τηλέφωνα στη Σάμο όταν ήμουν στρατό ή στο Ρέθυμνο στου Χρήστου που γράψαμε το Αν τ' αξίζεις
Γιατί το Λούκι άλλαξε την νοοτροπία ενός νησιού που ήτανε χρόνια κολλημένο σε μια λούπα από ηλίθιες αντιλήψεις
Όλοι φίλοι μεταξύ τους μα από πίσω σε μαχαίρωναν στην πλάτη μαθημένοι να μετριούνται ή να μπαίνουνε σε συγκρίσεις
Κι όσο προσπάθησα να απέχω ήρθε μια φάση που είχα στερέψει από λύσεις
Τα πάντα είναι ταξίδι όμως το θέμα είναι ποιος θα 'σαι όταν βρεθούμε στις αφίξεις
Γι' αυτό κι οι νύχτες μοιάζαν δύσκολες, αργούσε ν' ανατείλει, πυλωτές μπαλκόνια κι όροφοι, οι ζωές μες στο μπετόν γεμάτες τύψεις
Στου κούκου τη φωλιά, εκεί που ο θάνατος σε μίλια μετρά τις προκαταλήψεις
Αυτή είναι η μαύρη ποίηση, ο κώδικας και τα γέλια, οι αναμνήσεις κι όλες μας οι ηχογραφήσεις
Κι ας είχαμε τις στραβές μας είχες πάντοτε έναν τρόπο τους άλλους να τους κερδίζεις
Ο νότος σου χρωστάει τα πάντα και προσωπικά ο Δημήτρης
Ο νότος σου χρωστάει τα πάντα και προσωπικά ο Δημήτρης