Είδα την Άννα Κάποτε (Eida tin Anna Kapote)

Την παιδική μου φίλη
Την είδα ξαφνικά
Να στέκει
Και να με κοιτά
Αγάλματα κομμάτια
Στα μάτια τησ τα δυο
Λησμονημένεσ πόλεισ
Ναυάγια στο βυθό
Ζεστό το μεσημέρι
Το στόρι χαμηλό
Κι η σκάλα
Στο φωταγωγό
Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα
Κανείσ θα πλανηθούμε μοναχοί
Θάλασσεσ πόλεισ έρημοι σταθμοί
Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή
Τι να καταλάβουμε οι φτωχοί
Για πεσ μου μήπωσ ξέρεισ
Γι' αυτήν που σου μιλώ
Άννα
Τ' όνομά τησ το μικρό
Τη βλέπω κατεβαίνει
Στέκεται στο σκαλί
Και χάνεται για πάντα
Στου κόσμου τη βουή