Ecir

[Verse]
Gözlerim görmüyorsa ben neyleyim mehtabını
Hep dudaklarımdan asfalta tükürdüm efkarımı
Tamam çevirdim insanların yalandan ikramını
Şimdi bu hisli kalem karanlıkların evladı mı?

Ellerim fettan bir fahişenin katili
Yanılmış madur adamlar bu izbeliğin yegane sahibi
Safiler zahiri menfaatlerin gayesi
Beslediğim umutlar bir fakirin sermayesi

Bilhassa bu dünya günahkarların cenneti
Bak nasip olur bu zalime cehennem çiçekleri
Insanlar ufkumu daraltan feza şeritleri
Ben ruhuna feda edilen mezar çelenklеriyim

Ve yalnızlığı perçinlemеk benim tercihim
Dışardan baktılar o yüzden bilinmez gerçeğim
Gerçek çok zor şimdi
Bilmiyorum belkide gerçek duymaya ihtiyacım olan en son şeydir

Öfkelenip yumruklarımı sıktım bu dünyaya
Hüzün ne kadar geldiyse işte ben o kadar sıktım
Kader kaçınılmaz bir tecavüz hep zorunlu mukadderat
Soğuklarda kendim hariç ben herkesi ısıttım

E zor sorunlar kasıtlı neden çözümler kısıtlı
Içimde efkar çığlık atarken sesim hep kısıktı
Bu sen değilsin zayi ne oldu ne yaptın kendine
Eskiden yüzün sade buruk vedalarda asıktı

Şu gayipteki fısıltı bir an korkutup sendelesin
Içim idam mahkumu dışım mutluluk senfonisi
Bil ki zor tutundum ikametgahım bi fay hattında
Ben yıkık dökük bir bina sen büyük bi zelzelesin

Bitmeyen bir savaş vardı nahiyemde
Benim tek zaferim olumsuz bi anı yenmek
Bil ki kazanmak uğruna feda ettiklerim var benim
Ve şimdi zayi bu savaşta mütamadiyen tek