Δύσκολος πηγαιμός (Dyskolos Phgaimos)

Και εγώ φοβήθηκα εσάς εσύ δεν πιστεψες σε εμάς
Τι να πω τώρα εγώ
Μια μονάδα στο κενό
Δεν είμαι πια παιδί εγώ
Απλά μία ντροπή που έγινε γραπτό
Δεν έχω τίποτα άλλο τώρα να σου πω
Αυτός που εσείς αφήσατε με ψεμματα γεμίσατε με μόδα τον κερδίσατε μα δε τον αγαπήσατε γαμωτο!
18 στο 17 δε βρήκα στόχο
Το νόημα ακόμα δεν ξέρω καν αν το 'χω
Μία βόλτα μες στην πόλη αφού χαθήκαν τώρα όλοι
Μας έφαγαν οι ρόλοι
Από το θέατρο κι εγώ τους γείτονες να χαιρετώ
Πριν πέσω στο γκρεμό
Με τις σκέψεις μου, τις λέξεις μου
Κανείς δεν τις κατάλαβε
Δεν ήθελε ή δεν πρόλαβε
Από την μυζερη ζωή του
Αφού κλείστηκε τώρα μέσα στο κλουβί του
Ερωτευμένος παραμένει
Ακόμα στο κελί του
Και εγώ δεν είμαι τώρα πλέον πια μαζί του...

Ανθρωπος διχως συναισθηματα
Κακογραμμενα κειμενα και ενα χερι που τρεμει στης παλλιροιας τα κυμματα
Πελωρια συνθηματα απο ντροπης αποσταγμα
Κλειστου εαυτου και προσταγμα εποχης του οχετου για λιγα προτυπα
Πρωτοτυπια μηδεν, θυμος και ανασφαλεια
Πιο βαρυς απ'τον καλυκα ο καιρος που διαβαινουμε
Τιποτα δεν προσμενουμε, κι ας ξερουμε τα παντα
Και ας ξεραμε πως τα τετραδια μας ειναι μαυρα απο την υπνωση
Αλκοολ και διακινηση
Συναισθηματων φιμωση και ψευτικο χαμογελο
Το πιο ωραιο προσωπο αντικατοπτριζει μισος
Και μισος ανθρωπος λυγισε που πιστεψε στα ''ισως''
Υποφερει, αφου ξερει την καταληξη
Ο νους μας υπο ναρκωση
Αφου η αγαπη ζει και επιβιωνει υπο εξαφανηση
Στους πιο ομορφους καιρους γινανε τα μυαλα μας καλυψη
Στους δυσκολους καιρους γενναει ποιηματα η καταθληψη
Αχρωμος εαυτος
Κενος και διαφορετικος
Κενος εαυτος που καποτε πλημμυρισε στο φως
Μονος και ερημος, δυσκολος πηγαιμος
Ωθει το εγω στο να φοβαται να αγαπησει
Να φοβαται να βρει φως