Dýrð í dauðaþögn

Tak mína hönd, lítum um öxl leysum bönd
Frá myrkri martröð sem draugar vagg' og
Velta, lengra, lægra, oft vilja daginn svelta
Stór, agnarögn, oft er dýrð í dauðaþögn
Í miðjum draumi sem heitum höndum vefur, lengra
Hærra á loft nýjan dag upphefur
Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér
Og allt sem verður, sem var og sem er
Núna
Knúið á dyr, og uppá gátt sem aldrei fyrr
Úr veruleika sem vissa ver og klæðir, svengra
Nær jafnoft dýrðar daginn fæðir
Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér
Og allt sem verður, sem var og sem er
Núna
Finnum hvernig hugur fer, frammúr sjálfum sér
Og allt sem verður, sem var og sem er
Núna