Dozham

از کدوم راه بیام به راه
کفشای تا به تا به پام
میکردن عابرا نگاه
یه من موندش لابلای ما
بگید که آروم بگیره، این نفسم که با خون میاد
یه عمر به خال زدم و خار شدم و کادون میخواد
من خماره دردم
نگید که ترکم کنن، من ترکم خودم
غم پیریه مادرم غم، بی پنجره باشم و بارون بیاد
دیگه کلا زشته هوا
نقطمو زدن یه جمله تمام
واسه زخما سوزن کم بود
باز موندش و لخت تنا
آخ بی پر پر میدنا، از پرواز ترسیدنا
قناری مردی دیدم اینجا بره آوازت سر میدنا
شب باشه و بیصدایی یا روز باشه و آدماش کدوم
ادای حال خوب یا می باشه و آخراش کدوم
عقل بگه که سنگ باش یا یه قلب با خراش کدوم
یه صدای توی گوش یا سالک بخونه با غماش کدوم؟
شاید دوباره راه برم راه
پا برهنه بدون همراه
تا خوردن لای غم هام
نوید شادی که قاصدک داد
از سوز کوچ بگم
یا گوشه گیر شدن و دور بشم
یه جامعه گریز یه مترود مجنون
واسه زخمامم شور بشم
شاید نبودم لایق درد
که سایه ام بشه همسایه ی من
یه سرباز خسته تو دلم میگه
غم یه سلاحه پاشو بجنگ
لبخند زدن به حالت نه؟
کی دیوه درونت و رامش کرد
که لالی میونه حروم زاده ها
پاشو داد بزن من زنده ام

بیذارم از آیینتون، از روزایی که رنگ شب شدن
گفتم خداتون خدای مام هست
گفتن سرم رو قطع کنن
حتی تبر دلش سوخت
اما ارضا شدید با لرزم
بعد از شما رو تختم ببندن شاید نفرت و ترک کنم
خوابم راحت بودش نه مایل بودم که بیدار شم
چیزی واسه دیدن نیست فقط یاد گرفتم بیذار شم
از هرچی که میگم از جوونیم موی سفیدم
خنجراتون نمک سوده باید بی حس مثل یه دیوار شم
از کدوم راه میاد نگاه
بدوزه زخم جاده
کدوم راوی مرکب به پا
بلده قصه ی پا برهنه
ها؟ بگو تا بدونم منم
لال بمون تا بخونم منم
جار نزن که به دور از وطن بودم بدون که نمونت منم
نه، غم به ثانیه است
وقتی جرمم قلمه جانی ام
وقتی دخلم بیاد و دخلی نباشه
رو زمینم موندش تنم
میشی با دردش طرف
کدوم سمتی برعکسش منم
نمیشه رفتن و یادش گرفت و موندن و خواست
از بودن ماست
نگو که نداره مرگش هدف