Czerwone i czarne

Tani czarny atrament pisze słowa powszednie
Pisze słowa niezdarne, rozmazuje się, blednie

Zwolna, ciężko pług pióra przerywa milczenie —
Spływa z dłoni na kartkę to radość, to cierpienie

Wzbiera życie w wyrazach, szumi szelest na kartce
Kwitną zdania, jak żyto żywotne, uparte

Rosną, rosną do oczu słowa ciężkie, jak kłosy
Aż je cenzor ołówkiem, jak żniwiarką, wykosi

Czego deszcz nie obmyje, co nie wyschnie na słońcu —
Dopowiedzą kamienie, na ulicach milczące

Wschodzi słowo w milczeniu. Ale krzykiem rozpaczy
Nie na kartce — na bruku — i niе czarno się znaczy

Nie spod ostrza stalówki redlinami wyrasta
Lecz spod kul i bagnеtów leci w ulice miasta

Skrzydła od kul ma prędsze, od kul większą donośność
Nad huk strzałów, nad dzwony woła śmiało i głośno

Mowa jego świąteczna, mowa jego powszednia
Zrozumiała dla wszystkich od Madrytu do Wiednia