Blackhole

[Intro]
Από την πρώτη φορά που σε είδα, ηλιακή καταιγίδα
Ό,τι υπάρχει να νιώσεις, ε το 'νιωσα, uh, αν πονάει το είχα
Ώρα να πω ό,τι δεν είπα, τα δευτερόλεπτα λίγα
Δε χαραμίζω ούτε ΤΙΚ ΤΑΚ, έρως ανίκατε σύμπαν

[Verse 1]
Απολειφάδι καρδιάς ενός άστρου, πλησιάζει το τέλος
Ο χωροχρόνος τριγύρω μου καμπυλωμένος, πίσω επιτέλους
Δαμάζω τα κβάντα και τα πάντα ν' αλλάξω είμ' αποφασισμένος
Πέφτουν πέταλα κι άστρα, είμαι στο πολυσύμπαν σου φυλακισμένος
Μία καρδία όταν ραγίζει, μια μαύρη τρύπα ανοίγει
Το 'χε πει ο Σιμόπουλος στο «Είμαστε Αστρόσκονη», μα εγώ το γνώριζα ήδη
Αν υπήρξαμε, πάντα θα υπάρχουμε, έτσι κάποτε μου 'πε έν' Astronio
Ονειρεύτηκαν τόσοι το startrip, μα ήταν γραφτό να 'χω εγώ το προνόμιο
Πίσω απ' τη βιβλιοθήκη, τρόπο θα βρω να σ' αγγίξω
Πίσ' από τον ορίζοντα των γεγονότων, το φάρο θα σου αναβοσβήσω
Έρχομαι στο ίδιο παγκάκι, κι έχω το ίδιο τετράδιο
Από τότε που γράφαμε στίχους μαζί μες το εφηβικό μου δωμάτιο

[Chorus]
Η καρδιά μου ράγισε
Η μαύρη τρύπα άνοιξε
Σ' ένα παγκάκι με μάδησε
Τελικά δε μ' αγάπησε
Πέφτει το πρώτο πέταλο
Χορεύω κι είναι εύκολο
Έναν χορό ελεύθερο
Σε πολυσύμπαν δεύτερο

[Verse 2]
Lucy, ακόμα δε σ' έχω ξεχάσει, ακόμα θυμάμαι την κάθε σου φράση
Είπες «είμαι δική σου, η ώρα έχει φτάσει»
23 χρόνια με στήνεις στη στάση
Κατοικείς στο μυαλό μου
Στοιχειώνεις τη φύση μου και το στυλό μου
Καιρό προσπαθώ να σε βρω μα είσαι ιδέα, μωρό μου
Μπες στο διαστημόπλοιό μου
Τα «δε γίνεται» άσε και κοίτα, μαύρη τρύπα στην Έναστρη Νύχτα
Ούτε που το σκέφτηκα, μπήκα
Κι είπα πως πάω μέχρι δίπλα
Στη σκουληκότρυπα μέσα ραπάρω
Ξανανάβω τον φάρο
Μου μιλάει το σύμπαν και λέει θα ρεφάρω
Lucy, γυρνάω να σε πάρω

[Chorus]
Η καρδιά μου ράγισε
Η μαύρη τρύπα άνοιξε
Σ' ένα παγκάκι με μάδησε
Τελικά δεν μ' αγάπησε
Πέφτει το πρώτο πέταλλο
Χορεύω κι είναι εύκολο
Ένα χορό ελεύθερο
Σε πολυσύμπαν δεύτερο

[Outro: Astronio]
Όπως έχει αποδειχθεί, ο χρόνος κοντά σε μια μεγάλη μάζα
Κυλάει πιο αργά από ό,τι μακριά από αυτήν
Φανταστείτε ένα σώμα με υπερβολικά μεγάλη μάζα
Συγκεντρωμένη σε έναν πολύ μικρό χώρο
Ένα τέτοιο σώμα θα μπορούσε να καμπυλώσει το χωροχρόνο γύρω του σε τόσο μεγάλο βαθμό
Που η καμπύλωση του θα δημιουργούσε έναν κλειστό δρόμο
Αυτό το αντικείμενο μπορεί να σχηματιστεί στο τέλος της ζωής ενός γιγάντιου άστρου
Ο πυρήνας καταρρέει κάτω απ' τη βαρύτητα και συμπιέζεται σε ένα σημείο άπειρης πυκνότητας
Το οποίο το ονομάζουμε μοναδικότητα
Ο χωροχρόνος γύρω απ' τη μοναδικότητα καμπυλώνεται τόσο έντονα
Που πρακτικά αποκόβεται απ' το υπόλοιπο σύμπαν
Τίποτα δε μπορεί να δραπετεύσει από αυτό τον χώρο
Καμιά πληροφορία, ούτε το ίδιο το φως
Δίκαια λοιπόν, ο σκοτεινός χώρος γύρω από αυτό το σημείο
Ονομάζεται μαύρη τρύπα