Bi Parva

منو غم رها کرد تو باتلاق پر از درد
دیگه نه دست و پا زدن کافی بود برام
نه فریاد مردد
با خودم فرو میرفتم تو عمق زندگیم
از سرم گذشت مرگ
منو کشید تو خودش کشت
قامت من میشد بلندتر
شدم از بر زیر و روی خواسته هامو
حرکت کردم تو راه ائتکاف
و ترسم شد دلیل اعتماد به مقصد
و این مسیر بی انتها رو رفتم
منو این جهان ابزرد افسرد پژمرد
اما جوونه زدم از لا پیچ و خم مغزم
حاصلم از رشد شد شکستن
من مشکوکم به شک هام
مسمومن، واقعیتا محکومن به لبهام
و بی خطا مصدومن
من آشنا ام با زخمام
با من بجنگ مجبورم
من با جنگیدن میشم کامل
به همه ضعفای توی خودم مغرورم
منو بفهم
من نه پیروزم نه بازنده
نه دیروزم نه آینده
نه یه قهرمانم نه پایبند به سکون
نه شاعرم نه خواننده
من لبهامو گوشام بسته
گوشامو چشمام
چشمام و میبندم و حقیقت و میخونمش
از تو دلم بدون پرده
گره های کور شدن عامل دیدن
کینه های توم شدن حاصل سینه ام
یه روز نور میشه روزنه تو پیله ام
و زورمو خوب میرسونم به رسیدن
دوتا بال قد واقعیت
یه آسمونم اندازه عشق
من یه قطره بودم چکیدم
توی ره سیلابی از یه چشم
نا امیدی رنج بی معنی من بود و
معنای درک از امید به رنج
مستی الکل از تلخی من بود و
تلخی من بود از تاثیر درد
دور گلومو طناب پوچی
بین ازدحام آدمای کوکی
یه زخم عمیق یعنی
توجیه شدنای دردم از نخراش کوچیک
رسیدم به یک باغ پر برگ
که بینش پرتو های پررنگ
خورشید و پخش میکرد با قدرت
و یه پرنده پر میزد به سرعت
من رقصیدم با جرات
دور شعله شر آتیشی جنجال
سرانجام من یه شروع نو بود
بی قاعده و هنجار
همه مشت - ما ساکن
متنفرن از هم تو باطن
دیگه نادونا شدن ناطق
هوشیارا افسرده ها رو ساکت
همه درختای بی برگ
اسیر آسمون بی رعد و برقن
پریش از روییدن
بیرون از ابرای متراکم
باریدم و رفتم از مرز خشکی
رسیدم به کورسویی از یه نور
پاهام از انتظار بی تاثیر خسته و
بالهام شکسته بود
من ازین تبانی خوندم
تو همین حوالی موندم
منو این اهالی روندن
شدم آوازی از سکوت
نه همدمی بود نه همراه
نه کفشی تو پام نه همپا
روی لب پرتگاه آزاد و تنها
میپرم بی پروا
یه سایه بی اندام
یعنی من سقوط از بین ابرا
به سمت آینده پریدم افتادم
از بین سیاهی تو اعماق
من جریان بعد مرگم
خبر طوفان به دست برگ
من افکار قبل دردم
از هر روزم شکسته تر
من ترکای شیشه تو آینه
تصویر بی سپر
من زندانی سکوتت
صدای فریاد گوش کر