Ballaðan um bræðurnar

Fjaran togaði í bræður tvo sem vildu leika sér
Aldan hjalaði saklaus, sólin skein á gler
Allan daginn sér undu glaðir með skeljarnar
Á meðan norðanvindurinn ýfði upp öldurnar

Um kvöldið komu ekki heim út í rökkrið pabbi fór
Kallandi út í myrkrið, kominn var haugasjór
Hann æddi niður í fjöruna en fann þar enga slóð
Brimið flæddi upp á garðinn þar sem hann fölur stóð

Við hrópuðum út í sortann en enga hjálp var að fá
Uppi á steini sátum við kallandi ykkur á
Aldan kom, við urðum hræddir mamma mín
Fyllti síðan vitin, tók okkur heim til sín

Fjöruna gengu mennirnir, gengu dag og nótt
Ekki einni sálu í þorpinu var þá daga rótt
Síðan dofnaði vonin, sorgin kom köld
Með skuggalanga fingur og sín svörtu tjöld

Föður bræðranna dreymdi draum þar sem hann sá
Þá liggjandi í hellisskúta heimilinu rétt hjá
Í fangi hvors annars þeir lágu, augu hans urðu aum
Í þrjár nætur til viðbótar hann dreymdi sama draum

Við hrópuðum út í myrkrið en enga hjálp var að fá
Uppi á steini sátum við kallandi ykkur á
Aldan koma við urðum svo hræddir mamma mín
Fyllti síðan vitin, tók okkur heim til sín

Hann fór á fjórða degi og fann þá á þeim stað
Sem hann sá í drauminum, hann þakkaði drottni það
Í sandinum þeir lágu, andlitin friðsæl að sjá
Hafið þennan dag var slétt og aldan blárri en blá

Við vöknuðum og sólin skein svo undur skær
Skein á græna haga, yfir öllu fagur blær
Pabbi og mamma, drottinn dró okkur í var
Í drottins garði göngum nú, við bíðum ykkar þar