Bagh

میزند باد سحر در تنه گردو سوت

میپرد غوک در آب از لب تن پوشه حوض

پای بر دوش شب آورده سحرگاه هنوز

گربه پیر کمین میکشد از گوشه حوض

باغ از همهمه زنجره ها لبریز است

قصه ای روی لب طاق نما افسرده

زیر ایوان سر میخ کج درگاه هنوز

قفس آویخته اما چهقناری مرده

دیگر از ارسی صد شیشه نمی تابد نور

ناله ای سوخته روی لب خاموش چراغ

ریخته پولک ماهی کف پاشویه خیس

گربه ای خفته کنار در مخروبه باغ

باغ گویا که ندارد غم ویرانی خویش

خنده جغد گره خورده سر شاخه بید

چه کنم گر نکشم رخت از این خانه برون

دل به باغی چه سپارم که بدان نیست امید