Bache Mahal

رفیق از وقتی رفتی چیزی عوض نشده
هنوز همون روزا میاد همون شبا میره
این آفتاب لعنتی هنوز جواب نمیده
وقتی می پرسی چرا نورت تو قلبم نمیره
هنوز بچه محلا میخندن هنوزم شادن
حتی وقتی نباشی با دلقک بازیات
هنوزم می بنده رو لبم نقش ماتم
وقتی می بینم عکساتو پای ورق بازیات
هنوزم دوست دارم پای نیمکتا بشینم
بشینی تعریف کنی از عرق خوریات
معلم سرت داد بزنه تو بپرسی چرا
ته تهش هم بدن دستت دعوت اولیا
با کینه سرتو بندازی پایین لباتو ببندی
آروم بهش فحش بکشی ما هم بخندیم
رفیق از وقتی رفتی همه چیز مثل قبله
شاید اینجایی؛ لازم نیست که بگم بفهمی
از وقتی رفتی کاسبا زیاد شدن بچه محلا نسخن
هر شب دور هم جمع میشن کوفت می کشن
می خندن جون می کنن
با سه تا سه کام حبسن زود می گذرن
هنوز بچه کوچولو ها عصرای تابستون
میان واسه فوتبال با کفشای پاره پوره
هنوز پیرمردا نصیحت می کنن
میگن جوون قدر بدون تا وقتی حالت خوبه
رفیق وقتی رفتی همون معلم واست اشک ریخت
قسم می خورم اینجا رفتن رسم نیست
از وقتی رفتی کلی بچه محل دیگه رفتن
با کلی زخم چاقو؛ کسایی که فقط حرفن
کلی مغز داغون با کلی زجر و خون
با کلی دختر که داف شدن و درشونو بستن
سیگارا تلخ شدن و عکس شش دارن
واسه تو چجوری بود دم مرگ وقت رفتن
وقتی رفتی خیلیا گفتن خوش به حالت
با زجر برید، جرئتشو داشت واسه کندن
رفیق چیزی رو از دست ندادی
از وقتی رفتی همه بیشتر هار شدن پای کل کل
حتی منم مث همیشم
روی همه نیمکتای دو نفره من تکی میشینم
منم مث قبلا هر چی تو دلمه می نویسم
هر کی نزدیکم میاد رو حریف می بینم
رفیق مطمئنم او بالا جات بهتره
کاش یه میکروفون داشتی تو هم از اون ور می خوندی
خیلی دوست دارم بدونم اونور چه خبره
اگه منو یادت باشه
بامداد
هم کلاسیت
بچه محلت