Ayaz ve Çöl

[Verse 1: Lider]
Henüz olmadım ben, henüz doğmadım ben
Henüz gitmek için fazla erken
Çocukluğumu başka birine gömdüm hepten
Başka birine döndüm işte
Kendim olayım derken tüm hızımla kaçtım elden

Senin kazancın zaman dilinde zulüm kadar
Mecburiyet dahilinde yarın için bugün kara
Bakınca sebepsizdir dünya denen bütün yara
Vazgeçtiğimiz her gün için ciğerlerde tütün yanar

Hangi mutluluktu bir sevgiyle filizlenen ve
Hangi umutsuzluk benim kadar yazar gönülden hep?
Zehri zerk edenle belki yaşatan aynı şeydir
Bilinçsiz hikâyenin bitişi belki şans demektir

Zaman doldu taştı dilinden hiç dökülmeyen
Dökülse bile ne var ne yok yani görünmeyen
Kinim boğazımda düğümlendi tatlı dille çözülmeyen
Bir yaşamda yolcuyuz biz ayazda sen çölünde ben

[Verse 2: Necip Mahfuz]
Ben ümidimi yollara döktüm kaybedip aldım hepsini geri
Çok sola saptım çok sağa çarptım dur dedi devir yokladı beni
Boşa çıkar ömrün sokakları yüzümle sevdim tokatları
Mayamda isyan var ben ne yapayım mayısda gördüm bu haftalı

Bir kez yalanlanırsan aynılaşmak ağır gelir tüm bedenlere
İçimle sövdüm yüzümle güldüm elimle vurdum küfredenlere
Susup kalırdım durdukça yüzümle güldüm vurdukça
İçimle sövdüm güldükçe dilimle vurdum sövdükçe

Bana uzak mesafeler mi? Sanmam, kalbe ulaşmak çok daha zor!
Eğer ki erkek gibi olacaksan ayakta dur ve korkmadan ol
Zor kere zordan çok daha zor iç kanar insanın hayatta pek çok
Bir liman bul git ona sığın ama en sonunda yine ölmekten emin ol

Kerim olan hikâyelerden bıktım ver bana gerçekleri
Hiç korkmam, bana düşman ver
Hayır hiç görmedim hayatıma girmiş bin dosttan
Kirlenmiş kotlar eskimiş gömlekler en dikinden yokuşlar
Hepsi benle bir olmuşlar Eskişehir'den kopmuşlar