Ασυμμετρίες (Asymmetries)

ΡΑΜΜΕΝΟΣ ΑΣΣΟΣ:
Ξέρεις έχεις καιρό να’ρθεις
Τα πράγματα αλλάξανε και στην πλατεία δεν έμεινε κανείς
Κάποτε ισορροπούσαν στο σκοινί και νιώθαν ασφαλείς
Όσοι δεν πέσανε, κρέμονται από το νήμα μιας κλωστής

Ξέρεις έχεις καιρό να δεις
Μας έφαγε το πείσμα και μας θόλωσε η μαγεία μιας στιγμής
Δεν είμαστε ήρωες μα για τον κόσμο είμαστε αφανείς
Μας προσπερνάν στο δρόμο, μας χειροκροτάνε επί σκηνής

Ένταση και ψύχος
Η νύστα στο κεφάλι μου κι ο κόμπος στο στομάχι θυμίζουν ότι είμαι λίγος
Σεντόνι μου η νύχτα και το ρίγος
Απ’τα βράδια που αποφεύγω να μιλήσω γιατί ό,τι κι αν σου πω, θα φανώ ηλίθιος

Μόνο μίσος έχει μείνει, τι ειρωνεία
Το παιδί που στα διαλείμματα σκότωνε χρόνο μετρώντας θρανία
Το παιδί που κοιτούσε τ’άλλα παιδιά από τη γωνία
Μεγάλωσε μ’αποστροφή στην κοινωνία

Γι’αυτό φτύνει κατάμουτρα ότι θυμίζει εξουσία κι επιβάλλεται
Χαμένος μέσα σε ένα κύκλο που επαναλαμβάνεται
Ψάχνω να βρω τον έναν μες στους τόσους που ακόμα μπορεί κι αισθάνεται
Μαλάκες η ψυχή μου σας σιχάθηκε

Πού χάθηκε ο Ραμμένος; Έχει να φανεί καιρό
Λες και δεν ξέρεις που κινούμαι, εγώ δεν έφυγα από δω
Ποτέ μου, δεν έχω γράψει ούτε ένα ψέμα σε κουπλέ μου
Και δε θα συναντηθούμε αν πας με τη φορά του ανέμου

"Να προσέχεις", "Να μην τρέχεις", "Να μη μπλέκεις", να μην έρθεις
Δε θα σε παρεξηγήσω αν δεν αντέχεις
Μόνο μη μου ξαναπείς πως είσαι εδώ και στο επόμενο λεπτό σε δω να φεύγεις
Μόνο μη μου ξαναπείς πως ό,τι δίνεις παίρνεις

Δε θέλω πίσω τίποτα, είμαι στ’αζήτητα
Καλύτερα, συγγνώμη που θυμάμαι, δεν το ήθελα
Συγγνώμη άμα σε πλήγωσα
Μα ήρθε η ώρα να δεχτώ τον εαυτό μου για όλες τις φορές που αρνήθηκα

Ξέρεις έχεις καιρό να’ρθεις
Τα πράγματα αλλάξανε και στην πλατεία δεν έμεινε κανείς
Κάποτε ισορροπούσαν στο σκοινί και νιώθαν ασφαλείς
Όσοι δεν πέσανε, κρέμονται από το νήμα μιας κλωστής

Ξέρεις έχεις καιρό να δεις
Μας έφαγε το πείσμα και μας θόλωσε η μαγεία μιας στιγμής
Δεν είμαστε ήρωες μα για τον κόσμο είμαστε αφανείς
Μας προσπερνάν στο δρόμο, μας χειροκροτάνε επί σκηνής

ΛΟΓΟΥ ΧΑΡΙΝ:
Έχω το μυαλό μου στο ισόγειο, το σώμα στην ταράτσα
Απ'το μπαλκόνι δραπετεύουνε τα μπάσα
Η μάζα δε νιώθει αυτοπεποίθηση γιατί δε βρήκε ανάσα
Ο κόσμος εκτίμησε την άμμο όταν πέσανε τα κάστρα

Είμαι το πείραμα 2810 υπ'αριθμόν
Βρίσκομαι σε δημόσιους χώρους και σπίτια επαρχιών
Διαβάζω τη ροή της πόλης σε μάτια περαστικών
Η σκέψη γίνεται στο στίχο μου carbon

Βλέπω την ελπίδα μες τα χέρια των γονιών να μεγαλώνει
Ένα τόνο σκόνη σ'αναμνήσεις πάνω, η εικόνα θολώνει
Προβάλλει η οθόνη ιδανικούς εραστές
Πρότυπα ονείρων που σε κάνουν να νιώθεις διπλάσια μόνη

Θαυμάσια πόλη, βράδυ ντύνεσαι με led ταινίες
Που τυλίγουν προϊόντα που αγοράζεις, μαλακίες
Μου θυμίζεις φίλους που κατάπιες σε στροφές κι ευθείες
Πριν τους φτύσεις το ξημέρωμα σε φτωχές συνοικίες

Γούσταρες ασυμμετρίες για να σπάσει η τυποποίηση
Τρεφόσουνα με ποίηση και πίεση, ησουν τρίλιζα όχι δίεση
Η τέχνη μου και φέτος όπως κάθε φέτος βρίσκεται σε ύφεση, νιώσε την αντίθεση

Κάποιους θέλω να τους δω να τρέχουν
Άλλους θέλω να τους δω να βλέπουν, φίλους θέλω να τους δω να στέκουν
Έχουν χρέος στα ζόρια ν αντεπεξέλθουν
Έχω χρέος να τους κάνω κομμάτι ν'ακούνε για να την παλεύουν

Μικρός ο κόσμος στα μάτια μου έμοιαζε ναρκοπέδιο
Έψαχνα τον υπαίτιο, αγνοούσα το υπέροχο
Το'βρισκα μια φορά το χρόνο σαν να'χαμε επέτειο
Συνήθισα να φέρνω το καλό μου πάντα δεύτερο

Κανένας δεν μιλάει σαν να τους έχουν απαγάγει
Ώρες ώρες νιώθω τους χτυπάω εκεί που έχουν ανάγκη
Η ανηφόρα που ακολουθεί απ την πτώση είναι η μάχη
Και τα εύκολα δεν πειράζει είναι τα πιο μεγάλα λάθη

Ξέρεις έχεις καιρό να’ρθεις
Τα πράγματα αλλάξανε και στην πλατεία δεν έμεινε κανείς
Κάποτε ισορροπούσαν στο σκοινί και νιώθαν ασφαλείς
Όσοι δεν πέσανε, κρέμονται από το νήμα μιας κλωστής

Ξέρεις έχεις καιρό να δεις
Μας έφαγε το πείσμα και μας θόλωσε η μαγεία μιας στιγμής
Δεν είμαστε ήρωες μα για τον κόσμο είμαστε αφανείς
Μας προσπερνάν στο δρόμο, μας χειροκροτάνε επί σκηνής