Aποxρώσεις του Μίσους

[Verse 1: Ραμμενος Ασσος]
Φωτιά στον κόσμο με τα ψεύτικα αισθήματα
Μη σε γελάν τα μάτια σου, δε μας ενώνει τίποτα
Το τελευταίο μηδενικό στα δέκα εκατομμύρια
Η γενιά μου βυθισμένη σε συνταγές και κολλύρια
Το μαύρο έχει αποχρώσεις
Τις μάθαινα με δόσεις, χρόνο με το χρόνο βγαίνανε στη φόρα οι επιπτώσεις
Δε βρήκα πάτο κι ας μέτρησα τόσες πτώσεις
Μα όσες φορές και να λύγισα, δεν έκανα εκπτώσεις
Ποτέ, έγραψα αυτά που εγώ πιστεύω στο τετράδιο
Τα ίδια έγραψε η κάμερα, τα ίδια είπα στο ράδιο
Δε μάσησα, δεν έκρυψα, δεν ξέπλυνα το άδικο
Εγώ είμαι αυτός, ποιος θα γινόσουν για ένα κατοστάρικο;
Κλεισμένος στο δωμάτιο, η παρέα μου για σήμερα
Εγώ κι ένα τασάκι γεμάτο με αποτσίγαρα
Βλέπεις δεν είμαι απ’αυτούς που τα βλέπουν ψύχραιμα
Κι ας ήθελα, τα μάτια μου ορθάνοιχτα, δεν ψήθηκαν
Να στρέψουνε το βλέμμα τους αλλού να ηρεμήσω
Να σταματήσω να σκέφτομαι, να ελπίζω, να ζήσω
Για όμορφα πράγματα να μπορώ να μιλήσω
Και τα θέματα που με τρώνε να κλείσω
Το τηλέφωνο χτυπά από τη δουλειά, λέει «δε σε θέλουμε για δούλο πια»
Κι εγώ αντί να γελάσω νιώθω σκατά
Τρομοκρατία είναι να πουλάς τη ζωή σου για λεφτά
Κι όταν την παίρνεις πίσω να μην έχει αξία χωρίς αυτά
Κάθε χρονιά μοιάζει με το τέλος του κόσμου
Μέχρι να’ρθει η επόμενη, να πούμε πως τη βγάλαμε και φέτος
Η γεύση της πικρή, ο καφές μου είναι σκέτος
Δεν τα βλέπω όλα μαύρα παλικάρι μου, αντιθέτως
Είδα το λευκό που πήρες κι έσπασες λίγο πιο πάνω
Είδα το κόκκινο να τρέχει, μπλε απ’του ΕΚΑΒ το φάρο
Είδα το γκρίζο στην ψυχή σου όταν μου είπες
Πως αυτή η πόλη σε πνίγει γι’αυτό δε μου φταίει σε τίποτα το μαύρο
Γάμα το αύριο, η κάθε κίνηση εδώ έχει τίμημα
Έχεις όνειρο να τα γαμήσεις όλα από σήμερα
Έχω λίστα στο κεφάλι μου με ανθρώπους
Που αν δεν πάω στην κηδεία τους τα επόμενα χρόνια θα είναι ευτύχημα
Η Αθήνα μας έχει ρουφήξει την ψυχή απ’τα σπλάχνα
Γι’αυτό σε κοιτάζω και δε βγάζω άχνα
Νοστάλγησα την ομορφιά της ησυχίας τα βράδια
Σβήσε το φως να μη φαίνονται τα σημάδια

[Verse 2: Ταφ της Τάφρου]
Ο φόβος έπεσε πάνω από την πρωτεύουσα
Εδώ καταναλώνεις ψέμματα
Τα media εκμεταλλεύονται πολλά, κυρίως την επικαιρότητα την τρέχουσα
Κι η ανατροφή μου όμορφη γυναίκα όμως μέγαιρα
Χαίρετε, έρχομαι από το πουθενά και δε με ξέρετε
Μαζί με το μίσος περαστικός περιφέρομαι
Απόδειξη: Έχω φίλους που θα σκότωναν για μένα
Όμως για μένα κανένας τους δε θα πέθαινε
Έμαθα
Πως αλλάζουν τα πράγματα απότομα κι εύκολα
Προσέχω πάντοτε δυο φορές απ΄όσες πρόσεχα όταν έχανα
Και δεν παίζω με λόγια πια γιατί τα πολλά λόγια ήταν που μ'έφαγαν
Είμαι στη γη νομάς, στη γειτονιά οι γύρω μας
Λένε πολλά για μας μα από πίσω μας
Κι αν ο καλύτερος σου φίλος βρίσκεται σε άλλο γαλαξία
Να θυμάσαι, ο χειρότερος εχθρός σου είναι ο γείτονας
Αυτοί μ'ακούν όταν φωνάζω στο μικρόφωνο τα λάθη μου
Κι όταν υποτιμάω την κωλοφάση σου
Γιατί δε μας ενώνει η μουσική, γιατί δεν έγινες δικός μου
Αν δεν έγινες μία από τις φωνές μες στο κεφάλι μου
Σε καταλαβαίνω γενικά μα κρίνω βιαστικά
Το rap μου σύγκρουση μετωπικά
Πώς κάνεις rap μ'αυτά τα flows;
Αν ήταν φίλοι σου θα'πρεπε να σου πούνε ότι δε θα σε βοηθήσει το PR
Οι πλάτες σου δεν είναι ασπίδες
Κι άμα δεν είχες, ξέρεις
Δεν πήρες ό,τι έδωσες, έδωσες ό,τι πήρες
Είδες; Όλα κάνουν κύκλους όμως όλοι οργανώνονται σε σπείρες
Σε φυλακές ζούμε όλοι μας
Άλλοι μέσα σε καριέρες, άλλοι σ'όνειρα
Άλλοι είναι στον Κορυδαλλό κι άλλοι στη Μόρια
Μπροστά στο μίσος, το πένθος δεν έχει όρια