Αντίο (Antio)

Μέσα στο πλήθος είμαι μόνος, τα χέρια παγωμένα και μέσα μου πόνος
Έξω στο δρόμο έντονα μυρίζει φόνος κι όμως
Δε δίνω μία, ψυχολογική αναιμία
Τα βράδια μου με βγάζουνε σε μονοπάτια κρύα

Πες μου πώς
Πώς γίνεται κάθε φορά να ξεπερνάς τα όρια
Ελπίζοντας κάτι καλό να βγει μέσα απ'αυτό
Και τελικά κανείς να μην το εκτιμά και να μη σέβεται

Την ίδια στιγμή που τον εαυτό του θα έπρεπε να σιχαίνεται;
Δεν το περίμενα ποτέ μα το’δα με τα δυο μου μάτια
Πόσο εύκολα γίνεται ό,τι φτιάχνεις να στο κάνουνε κομμάτια
Άνθρωποι που δε μάθαν ποτέ να κοιτάνε στα μάτια

Και γυρίζω
Μέσα στην Αθήνα περπατώ μόνος και βρίζω
Ό,τι μ'έφτασε στα όρια μ'αποτέλεσμα σε κάτι καλύτερο να ελπίζω
Πούστη ακούς; Εγώ δεν έμαθα ποτέ με κάποιον να συμβαδίζω

Κι έτσι, τώρα, αναγκασμένος μόνος μου το δρόμο ορίζω
Χτίζω κάτι δύσκολα, πιο δύσκολα θα το γκρεμίσω
Και την ίδια ώρα μέσα μου φωνές να μου ζητάν να συνεχίσω
Παλεύω μέσα να μη σε μισήσω

Σιγά - σιγά, γεμίζω το ντουλάπι με τις σκέψεις
Ένας άρρωστος συνδυασμός από πράξεις και λέξεις
Κοίτα μην κάνεις το λάθος να τ’ανοίξεις να παίξεις
Γιατί αν πλησιάσεις πιο κοντά μετά θα θες να τρέξεις

Είμαστε άρρωστοι που διάλεξαν έκφραση αντί για ένεση
Που δεν υπακούσανε στου δασκάλου την παραίνεση
Που έχασαν τη μπάλα με τα ψυχολογικά τους
Μα ποτέ τους δε σκεφτήκανε να σφίξουν τη θηλιά τους

Στην υγειά τους γεμίζω το ποτήρι και πίνω
Ψυχή στο Διάολο δεν πούλησα, σ'ένα χαρτί τη δίνω
Εκεί ξεδίνω περιμένοντας να ξημερώσει
Και ζορίζω το μυαλό μου ενώ σκέφτομαι πόσοι

Ήτανε δίπλα μου στις όμορφες στιγμές μου και στις πίκρες μου
Όταν χαμογελούσα και στις πιο μεγάλες ήττες μου
Νομίζω δε μου βγαίνουν παραπάνω από δύο
Αυτούς κρατάω μαζί μου, οι υπόλοιποι πούλο, αντίο