Ανθρωπ(ο)ιά (Anthropoia)

[Verse 1]
Πολλές, πολλοί λένε πως έχουν πει τα πάντα μες τα ραπς και τα λοιπά
Εγώ δεν έχω πει ούτε τα μισά, δε θέλω να θυμάμαι
Άργησα να αποδεχτώ πως έρχονται και πάνε όλοι κι όλα στο φινάλε
Δώστου φωτιά και πάμε
Τώρα ξεπροβάλλει ο αποσπερίτης
Και θα 'θελα να μοιραστούμε αυτή τη θέα
Στα δύσκολα ήσουν πάντα εκεί
Κι αυτό το εκτιμώ
Όμως πού ήσουνα στα ωραία
Αυτό είναι που μπερδεύουνε οι άνθρωποι, δέος, ήρθε η αποκάλυψη
Έχουν πεθάνει για μένα τόσοι πολλοί
Αγαπώ πολύ τις γάτες και τα ζώα γενικά, μα πάντοτε ήμουνα σκυλί
Πιστοί, χαζοί και τίγκα το μυαλό τους στο φαΐ
Κι ας μη μιλάμε για τροφή, κι ας μη μιλώ τόσο πολύ
Ποιος ήτανε εκεί τους μήνες τότε που κοιμόμουνα στη Βάθης
Μ' ένα μπουφάν που μου δώσε ο Μιχάλης
Χάνεις όλες τις ανάσες σου με τούτη τη στροφή
Πέθανες τη μέρα που εγώ είχα γεννηθεί, τι να σημαίνει;
Ίσως να μη σημαίνει τίποτα
Μα είμαι πέμπτο μήνα καθαρός και δε ξυπνώ με πόνους, δύσπνοια
Νιώθω κάπως καλύτερα, ξαναβγαίνω στο κόσμο που σιχάθηκα
Αυτή τη φορά μ' άλλη βαρύτητα, δε σηκώνω ούτε μύγα στο σπαθί μου
Κι είδανε τόσα τα μάτια, πέθαναν τόσοι δικοί μου, κι άλλοι ζόμπι
Πράσινη γλώσσα, πρησμένο πόδι και μου λες τη θες ακόμη;
Σου είπα να μη μου λες συγγνώμη όταν κάνεις τη μαλακία
Γιατί σα μαλάκας συγχωρώ και ξαναγίνεται η ιστορία
Πάλι ίδια κι απαράλλαχτη
Άλλη μια μέρα που στη γη κάνοντας κύκλους μας αφήνει ναυτία
Ήμουν κρυμμένος στη γωνία με στουπί και μπουκάλι
Στροφή Στουρνάρη, με αίματα από γκλοπ στο κεφάλι
"χάθηκες πάλι Χάρη", χάθηκα, δε νοιάστηκες, δε νοιάστηκα
Το ξέρουμε κι οι δυο, τώρα είμαστε δύο, τώρα είμαστε δύο
Μα μην ανησυχείς, είμαι στον πρώτο, έχω μπαλκόνι χαμηλό

[Verse 2]
Δε μπορώ να το αφήσω
Αυτό το beat μου 'βγάλε να μιλήσω και δε συμβαίνει συχνά
Τα πιο πολλά είναι κομμάτια όπως σου 'πα και πιο παλιά
Μα εδώ θα τραγουδήσω, εδώ θα το ξεσκίσω
Είχα έτοιμη τη βαλίτσα μου πριν καν να μου το πεις
Θα 'χω το νου μου την επόμενη φορά να σε κοιμίσω πριν φύγω για πάντα
Θα 'χω το νου μη σε ξυπνήσω όπως κλείνω τη τσάντα
Αντίο αγάπη μου για πάντα, κοντεύω τα τριάντα σε τρία χρόνια κι ένα μήνα, λες να τα προλάβω;
Λες να είμαι τόσο τυχερός; έχει ταλαιπωρηθεί ο οργανισμός
Μα ο εγκέφαλος μένει ανέπαφος
Ευτυχώς, κι ας έχω κάψει πολλά κύτταρα, κοίτα τα πεζοδρόμια
Εκεί κοιμόμουνα πέρσι σα σήμερα
Αρκεί μια στιγμή για να χάσεις τα πάντα
Γιατί τα πάντα είσαι εσύ βλάκα
Φέρσου σου σωστά, να σε προσέχεις πάντα
Ο πολυπρόσωπος θεός στήνει τα μάγια
Στέλνω λούπα κι απαντά διαμάντια
Εν έτη 023 και πάμε κατά διαόλου
Κι εσύ που κάνεις σχέδια για του χρόνου
Εσύ που μπαινοβγαίνεις στο μυαλό μου μα από τη καρδιά ποτέ, εκεί δεν έχω επιλογή
Εκεί έχεις πάντα θέση θρόνου, με δύο γάτες, μια σκύλα κι ένα φίλο, ορίστε ο κόσμος μου
Ορίστε τι με έκανε να μη φύγω, στη τρίτη αναρρόφηση του γύρισαν τα μάτια κι είπε "πνίγομαι"
Όλοι εξαφανιστήκανε να μη μείνει στα χέρια τους
Να 'ναι καλά η σχολή που τον γύρισα πίσω κι είπε πως είδε τη κόλαση όσο πίεζα το στερνό του
Όλους τους άλλους ξέχνα τους, είδα πολλούς ανθρώπους μα ανθρωπιά πουθενά
Ζητάνε για ψιλές ψιλά και κοιμούνται σε στάσεις
Ζητώ μια ανάμνηση μονάχα
Όλα τα άλλα αν θες ας τα ξεχάσεις, παραφέρομαι
Συγγνώμη στο κοινό, από 'δω
Αν έχει γίνει κουραστικό
Όταν θαφτώ θα βγει μια παπαρούνα κόκκινη
Πες τους πως πέθανε ένας ήρωας εδώ