Αναστασία (Anastasia)

[Verse 1]
Ότι πιο ιερό έχω είσαι εσύ να ξέρεις
Επίσης να ξέρεις πως όταν υποφέρεις πεθαίνω
Το βάρος που φέρεις το παίρνω, κοντά μένω
Μα από απόσταση συνήθως λέω πως καταλαβαίνω
Αλήθεια το εννοώ, στα τυπικά δεν μένω
Άκου μάνα, θα 'μαι εκεί είτε με έχουνε λυτό ή δεμένο
Θέλω πάντα να γελάς, το ξέρεις πως με κάνεις ευτυχισμένο
Όπως ο διάολος το λιβάνι στάσιμος αποφεύγω να μένω
Κι αν χάνομαι φορές κι αν άλλες σε τρελαίνω
Πετώ Μάνα, δεν έχω δεδομένο άλλο
Κι ενώ στην αγκαλιά σου θέλω να γέρνω
Αναπόφευκτα από 'κει τόση δύναμη παίρνω
Μα σε κλονίζω, το ξέρω
Δεν θέλω μαχαιριές να σου μπήζω
Απλόχερα μονάχα να σε στηρίζω θέλω
Να κλέψω από την λεβεντιά σου
Την αέναη κι ανιδιοτελή προσφορά σου
Την περηφάνεια σου, τα μαυροπικραμένα μάτια σου
Την ξεροκεφαλιά σου την Αρβανίτικη
Που νευρικά συστήματα σμπαραλιάζει
Τρίχες σηκώνονται μα είναι δικιά σου
Και λίγο δικιά μου
Θα σε αγαπώ, θα σε τιμώ μέχρι να σβήσει η μιλιά μου
Μακρύς δρόμος από την ραχοκοκκαλιά μου
Κι ως το κέντρο της Γης
Αφού το δώρο της ζωής μου έδωσες
Αν το χρειαστείς θα φτάσω εκεί Μάνα γλυκιά μου...

[Chorus]
Θα σε αγαπώ, θα σε τιμώ μέχρι να σβήσει η μιλιά μου
Μακρύς δρόμος από την ραχοκοκκαλιά μου
Κι ως το κέντρο της Γης
Αφού το δώρο της ζωής μου έδωσες
Αν το χρειαστείς θα φτάσω εκεί Μάνα γλυκιά μου...