Ακους την σιωπη; (Akous tin siopi?)

Φοβαμαι την καθε μου επιλογη
Δεν ξερω να βγαινει και να ειναι σωστη
Αλλο ενα βραδυ που σπαω το κεφαλι μου
Με την ελπιδα πως καπου θα βγει
Θα βρω διαφυγη, θα φυγω απο κει
Και οσο το σκεφτομαι τοσο δακρυζω
Τα συναισυθηματα δε μετριαζονται ομως ακομη δεν παυω να ελπιζω.Γιατι πιστευω σε εκεινη τη μερα, σε αυτο το λεπτο σε αυτη τη στιγμη οπου η νοιαξη και η καλοσυνη θα δινονται απλοχερα χωρις ντροπη. Γιατι πιστευω σε εκεινη την μερα,ομως τωρα αρκουμαι σε αυτη τη στιγμη, σε ειδα να χαμογελας με τα ζορια σου, και ετσι καταλαβα τι ειναι η ζωη. Μ'αυτο προχωρησα κι ετσι πορευομαι,δεν ειμαι μονο εγω ποθ παιδευομαι, και οσο νοιωθω αυτη την απαθεια στον κοσμο αλλο τοσο, απογοητευομαι. Χρονια τωρα τη γευομαι, και προσπαθω να μη τη δινω πισω. Για καυε φθονο και μισος που σπερνουνε δεκα φορες την αγαπη θα ανθισω. Δεν βρισκω τα λογια για να στο εξηγησω, ομως βλεπω τα πραγματα αλλιωτικα. Αν δεν νοιωθω οτι κανω η ψυχη μου φωναζει Δαναη μη το κανεις ολοτελα. Απ'την ευαισθησια μου θα πεσω, και παλι θα ανεβω και θα 'μαι ψηλοτερα. Αυτο ειναι εκ των εσω, ειναι κατι που νοιωθεις και βγαινει απ' τα εσωτερα...

Και ξερω εχω πεσει πολλες απ'αυτο μα εν τελει σηκωθηκα, και βρισκομαι σημερα εδω κοιτωντας του κοσμου τα χρωματα...Μροστα σε αυτα που ΄χω νοιωσει η πτωση ειναι μηδαμινη, δεν φοβαμαι την πτωση μα το να πεσουμε αμαχητι

Θυμασαι τοτε σου χα πει "κρατα γερα για μας και τα ονειρα μας". Ακους τιγυρω τη σιωπη; Αυτο θα πει πως η ανατολη ειν' μπροστα μας. Απτο κενο μια αναπνοη, οσο αγκαλιαζουμε σφυχτα την μοναξια μας...
Βασταμε οτι και να ρθει μη μας αλλαξουν οι καιροι μην παγωσει η καρδια μας!

Πλεον στα μεσα μου επικρατει καιρος αστατος αστο δεν θελεις να μπλεξεις για καθε καλο που θα δω μεσ΄τον δρομο μου αναρωτιεμαι ποιες να'ναι οι προθεσεις;
Γιατι αλλαζεις συνεχεια διαθεσεις;
Νοιωθω πως χανεται η εμπιστοσυνη μου κρατα το αυτο, αμα σου πω ειμαι εδω δεν ξεχναει η ψυχη ουτε κι η μνημη μου. Παλι χαονομαι μεσα στη δυνη μου και αναρωτιεμαι που χωθηκα παλι,που επραξα λαθος και ποια η ευθηνη μου, βλεπω στραβα ή στραβωνουν οι αλλοι; Γερνω το κεφαλι μου σε αλλη γωνια να βρω μια λυση καπου να με βγαλει, μα οταν τη βρισκω μεσα μου κατι αμφιβαλλει... Κι ισως αν εκανα ενα βημα πισω να παω πιο μακρια, λιγο να βγω απ'τα μονοπατια που ηδη βαδιζω κι οσο σκαλιζω για να μαθω τι παει στραβα να απομονωσω την καρδια που ολο σ'αυτη γυριζω. Να καταλαβαινα που αξιζει να δινεις ψυχη, και πως τα λογια που ακουμε πολλα, μα ποια ειναι ειλικρινη; Μπροστα σ'αυτα που 'χω νοιωσει η πτωση ειναι μηδαμινη, γι'αυτο δεν φοβαμαι την πτωη μα το να πεσουμε αμαχητι

Θυμασαι τοτε σου χα πει "κρατα γερα για μας και τα ονειρα μας". Ακους τιγυρω τη σιωπη; Αυτο θα πει πως η ανατολη ειν' μπροστα μας. Απτο κενο μια αναπνοη, οσο αγκαλιαζουμε σφυχτα την μοναξια μας...
Βασταμε οτι και να ρθει μη μας αλλαξουν οι καιροι μην παγωσει η καρδια μας!