Afscheidsgedicht Hans Kosterman

[Intro: Medewerker uitvaartsbureau]
Stijn, mag ik jou-eh, het laatste woord geven?

[Steen]
Mijn hart is kapot
Een deel is verdwenen
Tranen rollen naar beneden
M'n handen shaken
Ik ben gebroken in tweeen

De laatste twee jaren van je bestaan hadden niet zo moeten zijn
De pijn
Ik lag naast je best hopend dat je weer opstaat met een gitaar en liedjes gaat spelen
Maar nee, het is tijd om te gaan en dat weet iedereen
Het is beter zo, zo had jij ook niet verder willen leven

Het is niet eerlijk en ik ben boos op degene die daar ergens boven moet wezen zoals jij boos kon wezen op onrecht
Wat leken we toch veel op elkaar; we zijn eentje
Niet alleen qua muziek en voetbal
Jij bent de jaren '70, de Steen, the one and only, de originele

Als vader had je geen beter werk kunnen leveren, dat weet je
Alle ruzies vergeten
Mooie herinneringen gebleven
Had ik problemen
Was jij waar ik altijd op kon rekenen
Was ik verdrietig, alleen
Of lag ik kotsend op straat of bij het politiebureau
Jij kwam me halen
Jij was daar
Jij stond klaar en was degene die in vervelende situaties altijd optimistisch bleef

Ik wil je bedanken voor alle liefde die je me hebt gegeven, de muziek
Alles wat je me hebt geleerd, vooral het advies dat ik van je heb gekregen dat je moet genieten van het leven omdat het zomaar opeens voorbij kan zijn
Je bent niet alleen mijn papa, je bent m'n voorbeeld, m'n held, m'n inspiratiebron, m'n beste vriend, m'n nummer een
Maar niet alleen voor mij, velen liet je bewegen
Dat weet ik zeker
Zeker toen ik afgelopen zaterdag de rouwadvertenties las in de krant
Je bent er geweest
Maar je hebt echt iets betekend

Ik ben trots op je
Zoals jij trots bent op mij, hetzelfde
Hoe je over me vertelde in de Steen documentaire, oprecht en meelevend

Bij deze;
Bedankt pappie
Niet alleen namens mezelf, Hansie
Maar ook namens mijn dochter, jouw kleindochter, Mary-Jane
Namens Marion, namens Nicola, Kim en Isabel-Massie
Vaarwel pappie
Rust in vrede
Eindelijk je verdiende rust gekregen