Adam Barfi

[مقدمه]
ماه بالای سر آبادی است
اهل آبادی در خواب
روی این مهتابی، خشت غربت را می‌بویم
باغ همسایه چراغش روشن
من چراغم خاموش
ماه تابیده به بشقابِ خیار، به لب کوزهٔ آب
غوک‌ها می‌خوانند
مرغ حق هم گاهی

[قسمت یک]
یه پاکت، یه فنجون، هوا ابری
یه قلب سنگی که برا من نی
زل می‌زنم به بیرون پنجره
این گرگا میزنن برا من جیغ
حواسم نیست، به اطرافم
نه، خاطرات یهو اَ یادم، رفت
هیچ حسی تو قلبم نیست
سردتر شدم حتی از آدم برفی و
نوزده ساله تنهام شبا
دنیام وقت واسه شنیدن حرفام نداشت
ایــن پسره حالش خوب نیست چون
دوستاش بدترن از دشمناش
اَه، دیگه بُردیم واقعا
تک‌تک این آدما غریبن با من
من جزو او معدود آدمام
که سند دارم واسه همه حرفام
آره تنهام مثل ماه، مثل خدا
هر شب میریم جا خواب توی کُما
همه میگن تنهایی بده!
پَ بد برا من خوب برا شما
عشق یعنی گناه ولی شهوت حلاله
رپ یعنی مسیری که مقصد نداره
می‌دونم هیچی درست نمیشه
تا همه فکرای توی مغزم خرابه
غربت یعنی حرفای هوسی
یه بَرّه بین گرگای عوضی
غربت یعنی عکس پرواز
جلو چشای مرغای قفسی
این زندگی کرد منو پیرم
ولی قبل مرگم همه حرفامو میگم
خیلیا الان می‌ترسن ازم چون
هیولای کوچیک تو قلبمو دیدن

[پایانی]
یاد من باشد فردا لب سلخ، طرحی از بُزها بردارم
طرحی از جاروها، سایه‌هاشان در آب
یاد من باشد، هرچه پروانه که می‌افتد در آب، زود از آب درآرم
یاد من باشد کاری نکنم، که به قانون زمین بربخورد
یاد من باشد فردا لب جوی، حوله‌ام را هم با چوبه بشویم
یاد من باشد تنها هستم
ماه بالای سر تنهایی است