อาวุธพิฆาต (Lethal Weapon)

[Verse 1: Maimhon]
ผู้คนในทุกๆ วัน ที่ไหลมาผ่านหู
จากคำคนผ่านบานประตู ที่รู้ถึงความหมาย
ปวดแสบทั้งใจ จุกเจ็บทั้งกาย
ถูกทำร้ายด้วยคำที่น่ากลัว

[Chorus: Maimhon]
เราต่างก็ลืม ต่างก็ลืม ลืมอาวุธพิฆาต
ที่เฝ้าคอยทำร้ายผู้คน ที่ได้ยิน ที่ได้ยิน
เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยังขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่คิดก่อนที่มันจะพูดไป

[Verse 2: Maimhon]
กระสาดกระเซ็น พูดพ่นน้ำลาย มีร้ายและมีดี
เปลี่ยนจิตใจคนด้วยถ้อยวลี จากที่เดิมเคยเป็น
หน้าต่างประตู ได้ยินได้เห็น ถูกดูดเกลือนให้แหลกและน่ากลัว

[Chorus: Maimhon]
เราต่างก็ลืม ต่างก็ลืม ลืมอาวุธพิฆาต
ที่เฝ้าคอยทำร้ายผู้คน ที่ได้ยิน ที่ได้ยิน
เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยังขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่คิดก่อนที่มันจะพูดไป
ต่างก็ลืม ต่างก็ลืม ลืมอาวุธพิฆาต
ที่เฝ้าคอยทำร้ายผู้คน ที่ได้ยิน ที่ได้ยิน
เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยังขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่คิดก่อนที่มันจะพูดไป

[Verse 3: AUTTA]
สักแต่จะพูดจะพูดเอาแต่พูดแต่ไม่เคยคิด
ถ้าอุปมาชีวิตเป็นผืนดิน
ย่อมมีปากเป็นธารน้ำใสที่ไหลริน
มีสกุณาเริงร่าออกหากิน
ลำธารยังคงเคลื่อนเลื่อนไปให้ไหวติง
ทว่าบางคนกระทำตนเป็นน้ำป่า eyy
ดูดกลืนกัดเซาะเลาะจนลับฉาก
ทำลายล้างลบกลบให้ช้ำบ่า
แล้วฆ่าความรู้สึกกันซ้ำๆ ย้ำด้วยน้ำปาก eyy
อยู่ที่คุณเองว่าจะสร้างหรือทำร้ายใคร
คิดพินิจให้มากก่อนที่ปากจะทำร้ายใจ uh
อ้วนหรือผอม ดำหรือขาว
แก่เด็กไม่ต้องนำมาด่า
เลือกเอาว่าคุณจะเป็นลำธาร
หรือทำร้ายร้าวรุกรานเหมือนกับน้ำป่า

[Outro: Maimhon]
เกลียด มันพวกนั้นด่า
เจ้าพวกนั้นเหยียด
ชาติชนชั้น
เสียดด้วยคำนั้น
เกลียด มันพวกนั้นด่า
เจ้าพวกนั้นเหยียด
ชาติชนชั้น
เสียดด้วยคำนั้น
เกลียด มันพวกนั้นด่า
เจ้าพวกนั้นเหยียด
ชาติชนชั้น
เสียดด้วยคำนั้น~
โอ้ย~