2Nafare

| دو نفره |

جا مونده بودن دلبستگیهاش، واسه همین بود چشم برنمیداشت
از در و دیوار این خونه، که با کل روحیه ش میخونه
با یه آهنگ غمگین، خواب راحت سنگین

بدون نور تو خاموشی، فکرشم نمیکرد بشه آروم شی

هر چی سمتش کِشِش داشت، تو خودم کُشتم یه روزه
تا نَندازَن منو یادِ مَزه ی خوش طعمِ بوسه
تو سایه ی موهاش، رو به خورشیدِ چهره اش
چه بارونیه وقتی خورشید از چِشمِش هُل میده هی اشک

بریم تو ارتفاعِ پروازِ پروانه ها، که
گفته باشم اونجا اوضاع خیلی فرق داره ها
جالِبَن چیزهای عادی تر حتی، اگه یه کم دور بشی باد میبَرَت ها
من اونقدر اینجاها رو تنها چرخیدم که اینطوری بدونِ ترس دربارَش میگم
اون که قبلا این حرف رو زد تو اولین تجربه
ات، اینجا بی تو شده تنهاترین و برنامه ام این شد
از فردای اون روز، فکرشو کُشتم یه روزه
تا چیزی نندازه منو یادِ لحظه های خوش طعمِ بوسه
تو سایه ی موهاش، رو به خورشیدِ چهره اش
چه بارونیه وقتی خورشید از چِشمِش هُل میده هی اشک

متنفر شدم از نور و چراغهای تو کافه ی پایین
دارَن هر شب هی میپُرسَن چرا ماتِ اون خاطره هایی
اون نباید چیزی بفهمه درباره رازِ روزی که انگار
شد جاش رو بدم به خواب و خمیازه های موذیِ کِش دار
شَبَحی هم که میگشت دنبالش هر روز
از این خونه رفته به یه دنیای مرموز
ترسید و در رفت فهمید برنمیگرده
ولی بَرا من عادیه چون یه توله گرگه که بچگی کرده