222

[Chorus]
Πόσο φοβάμαι τις μέρες που αφήνω απλά να κυλάνε μπροστά μου
Με το μυαλό μου τα 'χω μαζεμένα κι όχι μ' εσένα, καρδιά μου
Κι όλο με πιάνουν εκείνες οι τρέλες και θέλω να 'ρθω όπου και να 'σαι
Σίγουρα τρέμω τη σκέψη αυτή, αλλά μήπως κι εσύ τη φοβάσαι;
Πώς δυσκολεύουμε έτσι τα πράγματα όταν κάνουμε υποθέσεις;
Το σώμα μιλάει πιο συχνά μα εσύ διάλεξες ν' ακούς μονάχα τις λέξεις
Κι όλο με πιάνουν εκείνες οι σκέψεις κι αναρωτιέμαι πού να 'σαι
Άμα κοιμάσαι αρκετά, άμα προσέχεις κι αν όντως εν τέλει θυμάσαι

[Verse 1]
Τα πιο επώδυνα είναι αυτά που δεν ειπώθηκαν
Όσα δεν έγιναν, όσα κλειδώθηκαν
Αυτά που φάνηκαν τα ξέρεις, με τον χρόνο συμβιβάζεσαι
Αυτά που δε φανήκαν τα φαντάζεσαι (τα φαντάζεσαι)
Να ξέρεις η χαρά πως μεγαλώνει
Αν τη μοιράζεσαι ενώ αντίθετα ο πόνος λιγοστεύει
Και προσπαθώ να αποβάλλω ό,τι με αγχώνει
Απ' το κεφάλι πριν προλάβει στο στομάχι να κατέβει (να κατέβει)
Μα είναι το κεφάλι βαρύ, η ανάσα ρηχή
Και μέσα στον ωκεανό ψάχνω μία στιγμή που να με ηρεμεί
Κι όσο το γράφω, το νιώθω πως εκεί με οδηγεί (οδηγεί)
Ας πάει όπου θέλει, βαρέθηκα, δε θα 'μαι εκεί, πια δε θα με βρει, δε θα με βρει, δε θα με βρει

[Verse 2]
Γιατί είναι τόσα που χτυπάνε μα βαρέθηκα ν' ανοίγω πια, θέλω να ανοίξω μόνο μια τεράστια αγκαλιά
Και να χωρέσω όλους τους φόβους μου εκεί μέσα,να μπορέσω να ηρεμήσω αυτό το σώμα πάλι όπως παλιά
Τα σκαλιά τα πήρα όλα παραμάζωμα και βρέθηκα απ' το ισόγειο να χαζεύω την ταράτσα
Κοίτα να δεις που το μυαλό παίζει παιχνίδια, περιμένει να ηρεμήσεις για να αρχίσει τα σουλάτσα (ήσουν εκεί)
Κι ήσουν εκεί και με περίμενες να 'ρθω κι ήθελα τόσο να 'μαι εκεί μα με κρατούσα
Ποιον κοροιδεύω; Δεν μπορώ να μου κρυφτώ, μα φαντάσου, ούτε που το συζητούσα (και μ' εμένα)
Κι επιμένω, ένα βήμα τη φορά είναι αρκετό, άμα κουράστηκες κάπου, δε σε αδικώ (δε σε αδικώ)
Παίρνω χρόνο για να βρω τα βήματά μου, τα λάθη και τα σωστά μου και να 'ρθω να σου τα πω
Μα άφησέ το να πάει (να πάει)
Έπεφτα με τα μούτρα μες στο πρόβλημα κι εκείνο όλο μεγάλωνε αντί να περνάει (να περνάει)
Άφησέ με εδώ που δεν καταλαβαίνω πόσο γρήγορα ο χρόνος κυλάει
Νύχτες σαν κι αυτές είναι που νιώθω το παιδί που κρύβω μέσα μου κρυφά να ξυπνάει (να ξυπνάει)
Αυτό ποτέ δεν ξεχνάει, πού και πού να περνάς, σ' έχω χάσει καιρό, έλα πες μου σε ποιο λεωφορείο γυρνάς (γυρνάς)
Αφού μ' έχεις μαζί σου, ρε 'σύ, όπου κι αν πας, γιατί με ρωτάς;
Ξέρεις, τα 'κανα θάλασσα κι ηρεμώ πάντα όταν μου μιλάς
Έρχομαι από 'κεί, αρκεί να βρεις λίγο χρόνο για 'μας

[Chorus]
Πόσο φοβάμαι τις μέρες που αφήνω απλά να κυλάνε μπροστά μου
Με το μυαλό μου τα 'χω μαζεμένα κι όχι μ' εσένα, καρδιά μου
Κι όλο με πιάνουν εκείνες οι τρέλες και θέλω να 'ρθω όπου και να 'σαι
Σίγουρα τρέμω τη σκέψη αυτή, αλλά μήπως κι εσύ τη φοβάσαι;
Πώς δυσκολεύουμε έτσι τα πράγματα όταν κάνουμε υποθέσεις;
Το σώμα μιλάει πιο συχνά μα εσύ διάλεξες ν' ακούς μονάχα τις λέξεις
Κι όλο με πιάνουν εκείνες οι σκέψεις κι αναρωτιέμαι πού να 'σαι
Άμα κοιμάσαι αρκετά, άμα προσέχεις κι αν όντως εν τέλει θυμάσαι