Πρόσφυγας (Prosfigas)

Κοιτάω ξανά τριγύρω και όλα μοιάζουν ξένα
Και να τα αγγίξω δε μπορώ είναι καλά κρυμμένα
Κοιτάω τα σύννεφα και σκέφτομαι ταξίδια
Μα χωρίς φως όλα τα γκρίζα στη ψυχή μου είναι ίδια
Γι' αυτό τα μάτια χαμηλώνω προς τη γη
Και σε καλό μου πάλι να μου βγει
Γιατί κι αυτό το χώμα τώρα που πατάω
Δε φταιω εγώ δε μ' έμαθαν να τ' αγαπάω
Μονάχα σύμβολα τριγύρω και εικόνες
Μασόνοι στο σκοτάδι να στήνουνε κανόνες
Μια έμμονη ιδέα και μια φοβία
Μήπως ποτίσει το μυαλό μου με στημένη βία
Λόγια πολλά και δεν αντέχω πια
- που είναι η πατρίδα μου εκείνη η γλυκιά
Που έχει στη πέτρα χαραγμένο λεει το φως
Λες να την ξέχασε για πάντα ο θεός
Και νιώθω πρόσφυγας εδώ που έχω γεννηθεί
Σα τους προγόνους μου εδώ έχω στηθεί
Για να ξεπλύνω τύψεις και υποσχέσεις να εκπληρώσω
Πόσο ακόμα θα πληρώσω

Όλα κρατάν καλά κι ο πόνος μεγαλώνει
Κι ο φόβος το όνειρό μου συνέχεια πληγώνει
Κάνοντας ακόμα πιο βαριά τη μοναξιά μου
Στον τόπο αυτό που δανεική είναι κι η χαρά μου
Στο τόπο αυτό που τα δάκρυα μοιάζουν δώρα
Και σκεπασμένη μένει η αλήθεια από το τώρα
Ακούω πολλούς να νοιάζονται για μένα
Μα όλα τα λόγια πάντα μένουνε θαμμένα
Γιατί οι σκιές είναι τριγύρω μου πολλές
Να βασανίζουν το μυαλό μου με το χθες
Γνωστές εικόνες παλιές ελπίδες
Μητέρα η πατρίδα κι ας μην την είδες
Κι ας μη σ' αγκάλιασε ποτέ κοντά της έλα
Κλείσε τα μάτια στα χτυπήματα και γέλα
Είναι ιερός μας λένε πάντα ο σκοπός
Και για να νοιώσουμε το φως
Πρέπει να κάνουμε συνέχεια υπομονή
Για ένα μέλλον λεει καλό που θα φανεί
Μα τους βαρέθηκα όλους που να 'ναι ο θεός
Λες να 'ναι πρόσφυγας κι αυτός

Έχω σημάδια προσφυγιάς και το γλυκό φιλί γιαγιάς στο μέτωπό μου
Έχω τον πόνο αδελφό και ένα όνειρο κρυφό για φυλακτό μου
Κάτω απ' τον ήλιο χωρίς φως, για μένα γκρίζος ο ουρανός κι όμως υπάρχω
Παίρνω κουράγιο τραγουδώ, για όλα αυτά που αγαπώ χωρίς να τα 'χω