Oliver Kahn Freestyle

[Verse]
Είκοσι ένα κι αφήνω πίσω μάγκες πολλούς
Τα χρόνια μου είναι ζέστη-κρύο σαν σκωτσέζικο ντουζ
Γράφω στο μέτρο απ' όταν λέγαμε «Ποιον ράπερ ακούς;»
Κι όχι το Σάββατο, όταν βγεις, αφήνεις φράγκα σε ποιους;
Ίδιες προσευχές σαν φίλαθλος μέσα σ' οπαδούς
Στην εκστρατεία του ποτέ ήμουνα εγώ ιθύνων νους
Δεν κάνω τέχνη υψηλή, γράφω τις σκέψεις μου ν' ακούς
Και σφίγγω δόντια βλέποντας μπροστά τους δύσκολους καιρούς
Οι φίλοι μου δουλεύουν βράδυ, δεν τους βλέπω πολύ
Μα άμα τους δω, τους αγκαλιάζω σαν να είναι γιορτή
Δεν ονειρεύομαι ό,τι οι ράπερς, θέλω μια ήσυχη ζωή
Σ' ένα χαμόσπιτο σε κάποια ηπειρωτική κορφή
Πάω σχολή και δε χρωστάω, δουλεύω part-time
Ραπάρω βράδυ, βλέπω φίλους, δεν ξεφεύγω απ' το line
Πίνω ημίγλυκο κόκκινο με μεζέ να κυλάει
Φορώ φαρδιά γιατί μόνο εκεί η καρδιά μου χωράει
Βγήκαμε αυτό το Σαββάτο και βγήκαμε όλοι offside
Είχα κλειδιά φίλων στην τσέπη, το ταξί μας γυρνάει
Καλή η μόδα, τα βραχιόλια, οι αλυσίδες, μα κλάιν
Πρώτα υγιείς, μετά θα τα τικάρουμε όλα σαν Nike, damn
Δεν είμαι ράπερ ακριβώς-ακριβώς
Οι φίλοι μου είναι πιο καλοί και πιο γνωστοί, ευτυχώς
Δείχνουν δρόμο, κι απ' τη φήμη λίγο αυτό το προτιμώ
Αισθητική καλλιεργώ, να γίνω άνθρωπος γαμώ, θέλω
Να 'χω τις σκέψεις μου πιο τακτοποιημένες
Να μη γυρνάμε βράδια την πόλη σα γάτες βρεγμένες, θέλω
Να ησυχάσω, να την κάνω από 'δώ
Μα όποιον δρόμο κι αν διαλέξω, πάντα πίσω γυρνώ
Θέλω να φτιάξω έναν κόσμο που οι φίλοι μου έχουν λεφτά
Κι οι φίλες μου δε θα φοβούνται να γυρνάνε αργά
Που η χαρά δε θα φωλιάζει στα φθηνά ναρκωτικά
Μα σε μικρά και τακτοποιημένα φοιτητικά
Μίλα μου λίγο, μα μη πεις πάλι απ' τα τυπικά
Γιατί κουράζομαι να κάνω βόλτες γύρω απ' τα γνωστά
Ξέρω πως όλα είναι δύσκολα κι η ζωή πονά
Μα πιάσ' το γαμημένο χέρι μου και άντε, πάμε μπροστά
Ανάσα μου στερεύεις και πονώ, το
Αύριο μου σήμερα θολό, σαν
Να 'μουν κι εγώ φάντασμα γυρνώ
Απ' την Αθήνα το παίρνω με τα πόδια ως τον Λευκό
Κάνω λάθη συνεχώς, γι' αυτό γράφω πολύ
Τα μάτια της προτιμώ από κάθε ανατολή
Απ' τη ζωή μας, μέτρησα, περάσαν πάμπολλοι
Κανένας δε μας έκανε να αισθανθούμε αρκετοί, γράφω
Τα Σάββατα για πίκρες και τις Κυριακές, για νίκες
Κι οι μέρες με κόβουνε σαν λεπίδες
Προσπάθησες και σαν τον κλέφτη μπήκες
Μα κατάφερες την καρδιά μου να γεμίσεις με τρύπες
Και νεκρώνω ό,τι έχει μείνει σαν ξυλοκαΐνη, σαν
Άμμο σε άνεμο είδα τη μέρα να σβήνει
Είδα τη νύχτα να φθίνει
Κι έναν σπόρο να φτύνει
Που ξεγλίστρησε αργά, από τ' ανατολικά
Άμα μετρήσεις ό,τι αφήνουμε πίσω, δεν είν' πολλά
Γι' αυτό τα μάτια δεκατέσσερα κι ό,τι αγαπάς κοντά
Γι' αυτό τ' αυτιά σου ασφυκτικά κλειστά με τ' ακουστικά
Γιατί ό,τι ακούσεις απ' τους γύρω είναι συνήθως βαρετά και να τ' ακούω κι εγώ αυτό πού και πού
Όταν φουσκώνω αχρείαστα πολύ και τον δικό μου νου
Και με ξεχνάω, με προσέχω κάτω του επιτρεπτού
Βάζω κιλά και καταστρέφομαι τις μέρες πανικού, ναι
Και τριγυρνώ σαν κατάρα πού και πού
Ψάχνω απαντήσεις στο γιατί γίναμε έτσι κι εμείς αφού
Το προσπαθήσαμε πολύ, αλλά νομίζω δεν αρκεί
Μυρίζει μοναξιά στον δρόμο και βρέχει καταστροφή