Namayeshi Sadeh

؛[قسمت اول: صادق]؛
ما بین ابر تار قشنگ قُرص ماه
دوباره غرق خواب به زور قُرص خواب
امام که نه ولی خدارو میشه توش کشید
این بار اِضطراب و مشکلارو دوش کشید
هنوز نبرده خوابت یه زن تو تخت خوابت
پُری از فکرو تصمیم از فردا سخت کارت
میگی برایِ چی به پای کی تا کِی بجنگم
بشم فَنای این نگاهِ سیرو باز بخندم
میخوای که هر چی هست و نیستُ یکجا بشکنی
بری تو پنجره با دست بازُ بپری
بری و دور شی ، ذَرّه شیو نور شی
ولی سیگار باز آرومت میکرد
دقیقاً اینجاست که خدات میاد پیشت
میری تو اوجات هه گشاد میشه نیشت
میشی پُر از امید یه حسّه اعتماد به نفس
میگی که میشه رفت یه حقّ و اعتقادی هست

[همخوان: تی دی]
یکی هست اون بالا که خالصانه باهاته
په بگذر که دیره واسه رسیدن به آرامش
دلت و پس بگیرو برو سمت ابرا
تو اَم باش مثل اون یه باغبون تنها

؛[قسمت دوم: صادق]؛
درسته این مسیر پَ پرده هارو پاره کن
تو غُصه راهی نی پَ فکر راه چاره کن
اون کودک درونت اِمرو مرد کاملِ
تو خواستی تازه شه باز تو ساختی راه نو
جوون تر از جوونی ، نوجوون بودم
یه تخس مهربونُ خوش زبون بودم
همیشه لبخند یه قسمتی اَ من بود
نمایش اول ، یه عبرتی اَ شب بود
لیوانِ قهوه ، سیگارِ فَلّه ، لباس برّه ، صدایِ نعره
این زندگی یه گرگه با زخم روی گُرده
بدون کشتن اون بازیا رو برده
ها کن روی پنجره یه عکس قلب بکش
وا کن رو به دریاهاشو غرق درد عشق
اون لیوانِ الکُلو هی تند تند سَر بکش
درود به ماءُ قشر ما که شُستیم خون از اجتماع

[همخوان: تی دی]
یکی هست اون بالا که خالصانه باهاته
په بگذر که دیره واسه رسیدن به آرامش
دلت و پس بگیرو برو سمت ابرا
تو اَم باش مثل اون یه باغبون تنها