105'

[Verse 1]

Kοίτα πόσα βλήτα γίνονται πίτα χωρίς ουσία
Είμαι ακρίτας σε όσα ήταν χωρίς αξία, ποτέ καμία
Δεν θέλω βία, κοιτώ ευθεία το τέρας που γέμισε κρύα
Όσα σε ζέστη φυλάσσαμε, όλοι παλεύουμε για μία Τροία

Ασ' την Ελένη, μα δεν περιμένει αυτή αλλά ένα πουκάμισο άδειο
Θες να νομίζεις πως έχουμε άγιο, έχουμε πάγιο συναίσθημα
Έτσι τα βγάζουμε πέρα μαζί

Mε λογική και τύχη λίγη, άσε τη ρίγη να φύγει
Επείγει να βρούμε υγεία και τ' άλλα θα έρθουν μετά

Είμαι με τα παιδιά που γελάν και ας τα δουλεύουν στη μάπα
Και προχωράν με μια κάπα, ήρωες που 'ταν κλειστοί στη ντουλάπα
Απ' αυτά με τη μόνιμα κάτω μάπα

Τιμόνι μας να 'μαστε μόνοι στα δύσκολα
Στα εύκολα να 'χουμε κάποιονα δίπλα
Μ' αυτόν να περνάμε καλά έχουμε ακόμα να δούμε πολλά

Για σένα φίλοι μίλι σε κάθετη στήλη
Καθένας τους θέλεις απλά να σου στείλει
Για μένα φίλοι είν' εκείνοι που είν' οι
Πρώτοι που ότι πουν είθε να μείνει

Τείνει να φθίνει η ευθύνη σε σένα
Ότι είν' να γίνει θα γίνει λες μ ένα
Χαμόγελο κι όφελος σ όλο αυτό:
Ένα ακόμα χαρωπό λεπτό

Είσαι ένα ον ήμερο και κυνηγάς το εφήμερο
Κ είμαι ρωγμή στο τάχα μου "τζάμι" που λες πως περνάς
Το σπάω και βάζω ξανά στα κενά κάθε σου στόχο
Κάθε χαμένο σου "το 'χω", παρ' το ελαφρά σαν τον τόφφο
Μπας και ανέβεις τον λόφο που έχτισες τόσο καιρό μ ένα λόχο...

...από όσα τα άφηνες πίσω
Ενώ εγώ αντίθετα θέλω να πείσω ν' αφήσω
Το μίσος μονάχα και κάθε μου πλην
Μαζεύω τα συν μου για να 'χω ευ ζην

Πριν δω να διαλύω ότι θείο μου δίνει η ζωή
Κοιτώ να πηγαίνω όπου πα η ροή
Να 'μαι χαρούμενος όταν πεθάνω
Για όσα θα πέρασα πάνω στη γη...

[Verse 2]

Δεν είμαι μεμψίμοιρος, ούτε νοσταλγικός
Είμαι ψίθυρος της λογικής και λίγο ειρωνικός
Εμμονικός με ότι νιώθω, λίγο υποτονικός
Ετών εικοσιτρία, θριαμβεύω στο να 'μαι
Στους γύρω ο πιο απλός

Απλώς δεν τρέφομαι από την εικόνα
Όσο για εικόνα στήνεις κι άλλο αρραβώνα
Έχω να πω:

Είμ' απ' το ίδιο καλούπι που φτιάξε κ' εσένα κ' εμένα
Και μ' ένα χώμα και μια πνοή ακόμα
Ενωνόμαστε έστω και στα ελάχιστα
Αυτό μάλιστα, είν' ο λόγος όλοι μας να πάμε προς τα κάλλιστα...

...και μπρος στα κάλλη σταματά για σένα ο πόνος
Όμως αρχίζει ο δικός μου αφού τα κάλλη σου έχουν φθόνο
Χώνω μόνο για να διαστείλω τον χρόνο
Λιγότερο γι' αυτόν να μ' αγχώνω
Όσο άλλοι τρων ολόκληρα τα χρόνια τους
Για το πως θα περάσουν πιο όμορφα τα χρόνια τους
Και έτσι καταλήγουνε να κλαίνε για τα χρόνια τους
Χιόνια στο μυαλό τους, "δεν τρώω να 'χω μια Lotus"

Σε δέντρο κρεμάν το λαιμό τους
Κακό δικό τους
Δυστυχώς δεν θα βρουν σε μένα τον άνθρωπο τους
Όπως δεν θα βρει καλό ο κόσμος απ τον POTUS
Tωm Unit Is Man As Us, και σφίγγετε ο ποπός τους

[Skit]