Ink From The Stars

[Verse 1]
ผ่านไปกี่คืนค่ำเวลาเดินย่ำไม่ทราบยาม
สายลมช่างโหยหวนแว่วเสียงโอดครวญเหมือนทาบทาม
หมู่ดาวกระพริบไหว บนห้องดวงใจกลับด้านชา
พร้อมน้ำหมึกจากดวงจันทร์ที่เธอหยิบพู่กันมาป้ายตา
ในห้องผืนผ้าเธอใช้หลบหน้าพำนักใจ
หลอดโคมระโยงย้อยดั่งหางหิ่งห้อยระยับไฟ
เธอเฝ้าแต่ภาวนาบอกให้โลกนี้ปล่อยฉันไป
ที่เธอเอ่ยมาแบบนั้นไม่รู้เป็นเพราะเหตุฉันใด
เธอสูญเสียคนที่รักจนกระทั่งเสียตัวเอง
เคยไร้บ้านหมดที่พักสิ้นแม้หลักให้พิงเอน
บนร่องรอยร่างกายมีความเจ็บปวดเขียนบรรเลง
ส่วนจิตใจไม่ต่างนั้นทั้งบอบบุบช้ำซ้ำลำเค็ญ
เธอกล้ำกลืนฝืนใจมากมายไม่รู้เท่าไหร่ครั้ง
ทนด่าทอและบั่นทอนรวมถึงตะคอกมาใส่ซ้ำ
เธอบอกว่าเหนื่อยแล้ว ทุกอย่างที่แบกบนไหล่นั้น
จึงเป็นเหตุผลที่บอกว่าได้โปรดให้โลกนี้ปล่อยฉัน

[Verse 2]
ครอบครัวกลับแตกระแหงเธอต้องร่อนระหกระเหิน
นาฬิกาชี้หกบนเข็ม ท้องฟ้าคับเส้นไม่ออกมาเผย
ยามใดที่ยินดี ไม่มีถ้อยคำให้บ่นเถลิง
อุ่นเดียวที่พบกันคือผ้าของฉันที่ห่มบนผืน
ไร้ที่พึ่งพา เธอเลยต้องหันไปพึ่งยา
สุขนั้นกลับชั่วคราว ไม่อาจลบเศร้าทุกช่วงมา
บ้านเมืองนครใหญ่ มองไม่เห็นใครในห้วงตา
เพียงเสียงรถและฝีเท้า ดังเล่าทำลองเป็นท่วงมา
เช้าชามเย็นชาม หวังเพียงอาหารประทังท้อง
เปลี่ยนแรงให้เป็นงาน ทั้งที่สังขารก็บางน้อย
เจ็บปวดนิรันดร์กาลดั่งถูกประหารเป็นพันร้อย
เธอหวังให้โลกนี้สดใส และเหตุอันใดจึงด่างพร้อย
แท้จริงเธอเจ็บปวด เธอคงไม่อยากจะจากไป
เธอหวังเพียงสุขเล็กๆ ไม่คิดขอมากไปกว่าใคร
เพียงหยดน้ำตาลงหมึกแทนความรู้สึกกระดากใจ
ร้องขอเอ่ยคำลาสู่ฟ้านภาที่ห่างไกล

[Verse 3]
เพราะโลกนี้โหดร้าย เราต่างรู้เธอดูไม่ต่างฉัน
เธออาจจะเบื่อในวันพรุ่งนี้ที่ท้องรวีสว่างซ้ำ
เบื่อดิน ฟ้า อากาศ เบื่อทุกอย่างนอกหน้าต่างนั้น
ทุกช่วงอดีตที่ผิดพลาดยังอาละวาดเหมือนกับประกาศย้ำ
หาใช่ไร้ค่าคำที่เธอว่าไปอย่างนั้น
แม้ไม้ถวิลหอมพอถูกตรอมบ้างก็บอบช้ำ
แผลคงเจ็บมาก เยียวยายากคงไม่อยากย้ำ
โปรดทิ้งให้เวลาทวนหาเพียงคำตอบนั้น
อรุณย่ำแสง หากอ่อนแรงขอจงนอนพัก
ทานให้ครบมือแล้วอิ่มท้องพอประคองคับ
ขอแค่เคียงข้างจนหนทางของเธอมองชัด
ผสานจากรอยร้าวเชื่อมกาวให้กลายเป็นรอยรัก
ปล่อยแสงขึ้นสู่ฟ้าแล้วน้ำตาซึมลงทราย
ส่งสาส์นถึงคนเป็นผู้ที่ทุกข์เข็ญทุรนราย
โปรดเถิดจงมีชีวิตไปตามที่จิตท่านบรรยาย
จนกว่าที่เวลาที่พิชิตจะลิขิตให้วางวาย