Ο Θρύλος τoυ Τυφλογιάννη

Ο τυφλογιαννης μονάχος ζει μες το σκοτάδι του
Δεν τον νοιάζει αν είναι μέρα δεν τον νοιάζει αν είναι βράδυ
Μες την γκλίτσα κουβαλάει θανατηφόρο ατσάλι
Δεν σε είδε δεν τον είδες μα σου πήρε το κεφάλι
Γυρνάει σε ένα μέρος δεν κολλάει
Γιατί οπού πάει η κατάρα αυτή τον ακολουθάει
Η δικαιοσύνη είναι τυφλή ο Γιάννης ξέρει καλά
Έχασε το φως του όταν ήταν εφτά
Όμως δεν κολλάει εκεί μέσα σε μια στιγμή
Αν σε ακούσει το σπαθί του σε έχει κόψει με το αυτί
Και δεν έχει επιστροφή από αυτή την συναλλαγή
Γιάννη μου τι Γιάννη μου τι λεπίδα είναι αυτή
Πιο γρήγορος και από αστραπή και ολοσωστος
Ο Τυφλογιαννης επιβάλλει νέο καθεστος
Για αυτό και σπάει όταν η οργή του ξεσπάει
Δεν ξεγελιέται από το φως που εσένα σε ξεγελάει

Ο θρύλος λέει ο Τυφλογιαννης ότι ζει ανάμεσα μας
Φέρνει την τάξη μας φέρνει στα συγκαλά μας

Δεν σε βλέπει σε ακούει ξέρει δεν νομίζει
Μετράει καλά ζυγίζει ότι κουβέντα ξεστομίζει
Σε αυτό τον μαύρο κόσμο ήρθε την κόψη να ακονίζει
Κανονίζει ποιος θα πεθάνει και ποιος θα ζήσει
Δεν στην χαρίζει και αν συμβεί συνήθως κάτι σου λείπει μετά
Ο Τυφλογιαννης δεν ζητάει πολλά λίγο να πιει λίγο να φάει και λίγο να φουμάρει
Παίρνει τον μπουλο γρήγορα δεν πήραμε χαμπάρι
Πίσω πτώματα αφήνει το είπε ένα πουλάκι
Πως το αίμα που χύθηκε έκανε ποταμάκι
Ο θρύλος λέει πως σου κόβει το μουστάκι
Πριν καν προλάβεις να ανοιγοκλεισεις το μάτι
Μην τον υποτιμάς μην τον υποτιμάς
Αν θέλεις να σωθείς όχι μην υποτιμάς
Μην εκπλαγείς όταν θα δεις ότι δεν τον ακουμπάς
Αν σταθείς μπροστά του η σε λάθος δρόμο περπατάς