Διαμαρτυρία (Diamartiria)

Oρκίζομαι για πρώτη φορά στην ζωή μου
Πως ξεφεύγω μια που χρόνια είχα αρχή μου
Να μην τραγουδήσω με στίχο ελληνικό
Μα το κάνω για να νιώσετε ό,τι κι αν πω

Nτρέπομαι γι’ αυτό που κάνω, μα δεν μπορώ
Θέλω να καταλάβετε όλοι αυτά που θα πω
Μια διαμαρτυρία που κάνω απ’ τα βάθη της ψυχής μου
Μιλάω για αυτά που αλλάξαν την πορεία της ζωής μου

Xρόνια τώρα αυτός ο τόπος με μεγαλώνει
Με πόνο μ’ αγωνία και μ’ αργοσκοτώνει
Eίδα τα όνειρά μου να γκρεμίζονται μπροστά μου
Είδα να πονάει να υποφέρει η γενιά μου

Φτιαχτά όλα τα εμπόδια που μπροστά μου βρεθήκαν
Μιλημένοι όλοι εκείνοι που πολλά μ’ αρνηθήκαν
Στημένες καταστάσεις ζούμε χρόνια τώρα
Δε νομίζετε πως έφτασε η ώρα

Γι’ αυτό βγειτε στους δρόμους και φωνάξτε και οι άλλοι
Σηκώστε επιτέλους λιγάκι κεφάλι
Σ’ αυτούς που χρόνια τώρα μας βασανίζουν
Σ’ αυτούς που τη τύχη, τη ζωή μας ορίζουν

Εσύ τους έχεις βάλει εκεί που είναι τώρα
Για να ταλαιπωρούν ακόμα αυτή την χώρα
Εσύ τους ανέχεσαι στα μπαλκόνια
Να κελαηδάν όλη την ώρα σαν τ’ αηδόνια

Γι’ αυτούς δουλεύεις, γι’ αυτούς σπουδάζεις
Και την ζωή σου απ’ τα νερά σου βγάζεις
Γι’ αυτούς με το καλό σου φίλο μαλώνεις
Φθείρεσαι και σιγολιώνεις

Ανοίγεις την T.V. για να ακούσεις ειδήσεις
Φυτιλιάζεσαι και αρχίζεις να βρίζεις·
Μ’ όλα αυτά που γίνονται γύρω σου πάλι
Ξέσπασε, άκου το Μιχάλη

Βγάλε από μέσα σου αυτά που σε καίνε
Και άσε τους άλλους για σένα να λένε
Πως είναι αργά, περάσαν τα χρόνια
Κάνε επιτέλους το δικό σου αγώνα

Κάνε εσύ το πρώτο βήμα
Στο φωνάζουν όλοι πως είναι κρίμα
Τόσα χρόνια περνάνε χαμένα
Πάλεψε για να `ναι τ’ άλλα ευτυχισμένα

Σεβόμαστε όλους τους παλιούς αγώνες
Που θα μείνουν πάντα στους αιώνες
Μα δεν μπορούμε με τα παλιά ναζούμε
Μπροστά βλέπουμε και προχωρούμε

Βάζουμε νέους στόχους στην ζωή μας
Και θέλουμε να είσαστε πάντα μαζί μας
Τα όνειρά μας ήταν κάποτε όνειρα σας
Σεβαστείτε λίγο την γενιά σας

Άλλους η εξουσία, άλλους το χρήμα
Σας αρρώστησε και είναι κρίμα
Σκοπός της ζωής σας τώρα μένει
Να βλέπετε τον διπλανό σας να πεθαίνει

Σαν αποτέλεσμα του δικού σας αγώνα
Ο πόνος, η φτώχεια, η διχόνοια
Ανθρώποι μεταξύ τους δε μιλιούνται
Όλοι νοικιάζονται και όλοι πουλιούνται

Φοβάται ο κόσμος ν’ αντιδράσει
Φοβάται να μιλήσει, να σκεφτεί, να δράσει
Δώσατε εξουσία σ’ αυτούς που δε πρέπει
Η γενιά μας δε το επιτρέπει

Δε σημαίνει για μας τίποτα μια στολή
Μια εικόνα, μια αυστηρή περιβολή
'Όλοι οι ανθρώποι για μας είναι ίσοι
Εσείς σπείρατε μονάχα τα μίση

Μας πάτε ταξίδι σ’ άλλες εποχές
Κάθε φορά που γίνονται εκλογές
Εκεί που τον καθένα σας συμφέρει
Το μυαλό μας προσπαθεί να φέρει

Κι η Ελλάδα πονάει και ο ξένος γελάει
Και ας είναι αυτός η αιτία γι’ αυτά που περνάει
Ας ευχηθούμε το κακό να μην κρατήσει
Και ας βρεθεί ένας τίμιος την χώρα αυτή να κυβερνήσει