Απόκλιση (Apoklisi)

[Verse]
Γεια σου, Σωτήρη, πού χάθηκες; Όλοι ρωτάν για τις πράξεις σου
Την κληρονομιά σου τους άφησες κι ύστερα πέσανε πάνω σου
Ξέρω δεν ξέρεις τι γίνεται αφού έχουμε κάπου 3 χρόνια χωρίς να τα πούμε
Έμαθες κάτι την άλλη φορά ή πρέπει ξανά να τα δούμε;
Φαίνεσαι να 'σαι χαρούμενος, κράτα το όσο μπορείς
Η ζωή τα γυρνάει όλα μπούμερανγκ μία και δύο και δύο και τρεις
Η χαρά σε λύπη εξελίσσεται, μα η λύπη μετά εξαφανίζεται
Η τύχη ποτέ δε χαρίζεται, όλα είναι κάρμα και το κάρμα χτίζεται
Οπότε, μην ανησυχείς, λογικό είναι να υπάρχουνε σκαμπανεβάσματα
Οι άνθρωποι είναι ταυτόχρονα τα πιο απαίσια κι υπέροχα πλάσματα
Δε φαντάζεσαι καν το ποσο μπορεί κάποιος ν' αλλάξει μέσα σε δυο κλάσματα
Να θυμάσαι πως όπου υπάρχει το γέλιο σύντομα θα 'ρθουν και κλάματα
Πίσω στο θέμα μας, σ' αναζητούσα στη μνήμη μας σαν να σε ξέχασα
Κι έχασα τα λογικά μου μιά νύχτα μετά που σου είπα όσα έγραψα
Άκου να δεις, περάσαμε τόσα πολλά που και να ξεκινούσα να σου 'λεγα
Δε θα τελειώναμε σήμερα, απλά θα σκοτώναμε χρόνο και σίγουρα θα 'χες πολλά για να πεις
Αν επιμείνεις, με ξέρεις, δε θέλω και τόσο πολυ να πειστώ
Η ευθύνη δίκη σου λοιπόν, κάπου εδώ ξεκινώ
Αρχικά, σ’ όσα σου πα δεν έπεσα έξω ούτε εκατοστό
Οι φίλοι σου φύγαν και σαν να μην έφτανε αυτό σε βάφτισαν στους πάντες εχθρό
Έμεινες μόνος για κάποιο καιρό
Αυτό σε πήρε από κάτω και μέχρι να πεις «άντε, κάν' το» δεν ήσουνα σε μέρος καλό
Δεν εμπιστευόσουν ούτε τη σκιά σου κι οι μέρες περνούσανε γρήγορα
Κανένας δε νοιάστηκε για την πλευρά σου σαν να μη σήμαινες τίποτα
Η μουσική σου πήρε τον κατήφορο, έψαχνες να βρεις τ' αντίδοτο
Φοβόσουν να γράψεις ό,τι ήθελες, το βρίσκες λίγο επικίνδυνο
Ήρθανε κάποιοι, σε βγάλαν μέσα απ' το ναυάγιο, σου δώσαν κουράγιο και όρεξη
Θυμήθηκες πως ήτανε το να γράφεις απλά για να νιώθεις την πόρωση
Από δύο κομμάτια το εξάμηνο πήγες στο ένα κομμάτι τον μήνα
Κι ακόμα δουλεύεις σκληρά για να πάρεις πίσω όσα δικά σου στέρησαν
Εύκολο να το λες μα δύσκολο πολύ να το κάνεις
Όσο πιο κοντά σ' αυτό φτάνεις, τόσο σε πονά το να χάνεις
Αυτό ισχύει στα πάντα για πάντα και παραμιλάς μπας και λυθεί η κατάρα
Και μπάρα στην μπάρα πλησιάζεις τον στόχο, εύχεσαι μην τα κάνεις μαντάρα
Αυτό δεν είναι στο χέρι σου συνήθως, άσε τι θα πουν για 'σένα οι γύρω
Κάνουν ότι ξέρουν, λένε ότι θέλουν, μου πήρε χρόνια να ξεφύγω
Όλοι κρίνουνε χωρίς αποδείξη, στα λάθη μας πάντα υπάρχει απόλαυση
Την επόμενη φορά που θα σε δείξουν και θα σε ρωτήσουν το τι είσαι, πες «Απόκλιση»
Απ' όλους διαφέρουμε με τον καλύτερο τρόπο που υπάρχει
Θα σηκωθούμε εκατό φορές απ' το να παραδώσουμε όπλα στη μάχη
Έχουμε πίστη και ύφος και ήθος και λίγο πιο γρήγορα η σκέψη μας τρέχει
Ο εσωστρεφής δε μιλά και πολύ, μα όποιος τον προκαλεί, να προσέχει
Δυσκολεύτηκες να εμπιστευτείς ξανά, ακόμα σ αυτό έχεις κολλήματα
Μα υπάρχουνε άτομα δίπλα σου που σε κάνουνε να θες να ανοιχτείς διπλά
Κι είναι δίπλα σου στα προβλήματα, άρα τους χρωστάς και χαρές
Θα 'ρθουν καλύτερες μέρες και δε σε ρωτάω καν άμα τις θες
Δεν είσαι μόνος και δεν είναι μόνοι, ζούμε σε κόσμο που μόνο πληγώνει
Το διαφορετικό όλους τους θυμώνει, γι' αυτό και θα μείνουμε πάντα διαφορετικοί
Ποιο το νόημα στο να ενταχτείς όταν δε σε χωράνε τα μέρη που μένουν;
Το μόνο που πρέπει να βρεις είναι πέντε άτομα που σ' εσένα πιστεύουνε
Αν είμαστε όλοι ενωμένοι, τότε δεν μπορούν ποτέ να μας ελέγξουν
Είμαστε όλοι αποκλίσεις κι είμαστε ενάντια του κατεστημένου