Για Να ’χω Να Λέω (Gia Na ’ho Na Leo)

Ένα
20 13
Φ Β Σ
Super funk
Απ' την Αθήνα
Έχω πολλά μες στο μυαλό μου φίλε

Υο, yo
Είναι απλό όταν
Ναι
Από το υπόγειο στην κόλαση
Ουράνιο, θείο, υδράργυρος, αναρρόφηση
Το στομάχι μου κόμπος, αναλόγως
Κινούμαι, μιλώ, δε γίνομαι στόχος εγώ
Εγώ που έγινα με τον ουρανό ένα
Πως δεν είναι καν εφικτό, είμαι στον βυθό
Κ' είμαι για μένα
Σάρκα, αίμα και λίγο νερό
Μπορώ, κατάλαβα νωρίς και αδιαφορώ
Είναι τα μάτια μου θλιμμένα απ’όταν ήμουνα μωρό
Είμαι στην εξέχουσα θέση
Κάτω από την πανσέληνο περιμένω να πέσει
Περιμένω να γίνει θεά και να με κλέψει
Πως βρέθηκα στον κόσμο τούτο; Δεν το’χω επιλέξει
Αναποφεύκτη σύγκρουση
Και πρώτα απ' όλα, μιλάω μετά
Σκάνε μικρόφωνα όπως οι mentos μες στην coca cola
Κι είναι πάνω απ' όλα
Ακόμη κι αν δεν έχω θέμα
Είναι πάντα φόλα
Κ' είμαι θανάτου τοκετός

Αναπνέω, γράφω πόνο για να 'χω να λέω
Δεν ξέρεις άμα ξέρω κι αν με ξέρεις δεν σε ξέρω

Νεκροζώντανοι
Ζωντανοί νεκροί
Ζείτε σύνδρομο κατοχής
Έλληνες
Αφού δεν ήθελες φράγκα γιατί επέμεινες;
Με μπερδεύετε
Έχουμε και λέμε, ταξίδι για το τέλος είμαι
Ακολούθησέ με, ακολούθησέ με
Αγάπησέ με ή μίσησέ με
Ώσπου ο κύκλος να κλείσει
Ώστε ν’ανοίξει πάλι θα έχουν να λένε κάποιοι
Πάτησέ με στη μάχη να γίνω νάρκη
Κυνήγησέ με να 'ρθει τέλος πολέμου και μείνουμε μονάχοι
Ο πρώτος γιος της δράκαινας
Γίνε σημείο πάνω μου, γίνομαι άξονας
Κι αν δεν αισθάνεσαι, δεν πίνεις ακόμα αμφεταμίνες
Μονάχα πάλι τις μέρες εκείνες
Το φαντάζεσαι; Άλλη μια νύχτα σαν εκείνες
Καθόλου απίθανο με βάση τις τώρα συνθήκες

Αναπνέω, γράφω πόνο για να 'χω να λέω
Δεν ξέρεις άμα ξέρω κι αν με ξέρεις δεν σε ξέρω
Γράφω πόνο για να 'χω να λέω
Δεν ξέρεις άμα ξέρω, μα δεν ξέρεις ότι ξέρω, πάει

Αναπνέω μίσος στο μέρος που βρίσκομαι
Μόνος στην πόλη των νεκρών αντεπιτίθομαι
Ανοίγω το στόμα μου, φτύνω νέκρα
Ανοίγω το στόμα σου, φτύνω μέσα
Ανοίγω το έδαφος, πέσε μέσα
Στη γη μου πεθαίνουν αγγέλοι
Κατρακυλάνε στην ατμόσφαιρα, γίνονται βέλη
Δεν ξέρεις άμα ξέρω, δεν με ξέρεις, τέλος