Μέσα στα πράσινα πευκάκια
Κει κάτω απ τις ελιές
Στα φεγγαρόλουστα χλωμά σοκάκια
Ή στις ακρογιαλιές
Πόσοι περνούν απελπισμένοι
Με βλέμμα σκυθρωπό
Γιατί τρελλά πιστέψαν οι καϋμένοι
Στη λέξη σ αγαπώ
Τη λέξη αυτή τη μάγισσα
Πούχει ομορφιές πολλές
Μ άρωμα χάνει, γίνεται πλάνη
Όσο την ξαναλές
Είν η αγάπη χίμαιρα
Που κυβερνά τα νειάτα
Με όνειρα εφήμερα
Χρυσούς καπνούς γεμάτα
Γιατί στον κόσμο χύνεται
Πολύ μελάνι κι αίμα
Αλλά ζωή δεν γίνεται
Χωρίς αυτό τ ωραίο ψέμμα