Željko Samardžić (Mostar, FNRJ, 3. oktobar 1955) je jugoslovenski pop pevač popularan u bivšim jugoslovenskim republikama. Najveće uspehe ostvario je u Beogradu. Omiljen je na svim prostorima bivše SFRJ.
Pre rata, Željko je u Mostaru bio poznat kao kvalitetan pevač zabavne muzike koji je pevao pesme Kemala Montena. Učestvovao je na festivalima “Vaš šlager sezone” bez vidnog uspeha, nije trudio za neke veće uspehe, jer je najviše voleo pevanje lokalnog karaktera, navijanje za “rođene” (popularni nadimak za fudbalski tim “Velež” iz Mostara) i vođenje svog kafića u centru grada.

Po izbijanju rata Željko kao izbeglica stiže u Beograd, gde je pevao po beogradskim diskotekama i kafanama. Tek kada su ga kao vrsnog kafanskog zabavljača pozvali u elitni klub “Ambasador”, uz pomoć je snimio debi album sa bračnim parom Marinom Tucaković i Aleksandrom Radulovićem Futom. Na festivalu “Pjesma Mediterana” u Budvi osvaja nagradu sa pesmom “Sipajte mi još jedan viski”. Sa dva albuma “Sudbina” i “Sećanje na ljubav” postaje najpopularniji pevač zabavne i pop-muzike, osvaja odličja na festivalima “Sunčane skale”, “Budva”, “Zrenjanin”, prestižne nagrade “Oskar popularnosti”, “Zlatni Melos” i pevač godine.

U saradnji sa menadžerom i kompozitorom Sašom Dragićem pravi solističke koncerte u Centru “Sava”. U to vreme snimio je pesme “Grlica”, “Sipajte mi još jedan viski”, “Da me nije”, “Dobar dan tugo”, “Bože čuvaj tu ženu”, “Sećanje na ljubav”,” Imaš me u šaci “,” Sunca nikad ne videla ti”,” Šta se peva u kafani “, sjajne duetske pesme sa Nedom Ukraden (“Samo je nebo iznad nas”) i sa Davorinom Popovićem (“Nema više ničega”).

Kao komercijalna zvezda pop-muzike, vredno radi turneje i jedan je od onih koji je i danas popularan na prostorima nekadašnje Jugoslavije. Skroman je i najviše voli odmor uz svoju porodicu.Ima tri ćerke. Na sarajevskom festivalu “Forte” osvaja nagradu sa Dragićev pesmom “Mogu još da poludim” koja postaje hit 2001. godine. Njegov osmi album “Sentimentalan čovek” postaje album godine.