Mohammad Taghi Bahar

محمدتقی بهار (زاده ۱۸ آذر ۱۲۶۵ خورشیدی در مشهد – درگذشت یکشنبه ۱ اردیبهشت ۱۳۳۰ در تهران) ملقب به ملک‌الشعرا و متخلص به «بهار»، شاعر، ادیب، نویسنده، روزنامه‌نگار، تاریخ‌نگار و سیاست‌مدار معاصر ایرانی بود. مهم‌ترین اثر بهار دیوان اشعار اوست که به اعتباری کارنامهٔ عمر او نیز به‌شمار می‌رود. هنر شاعری او را بعد از قصیده، باید در مثنوی‌های او دید، مثنوی‌های کوتاه و بلندی که شمار آن‌ها به بیش از هشتاد می‌رسد. از تصنیف‌ها و ترانه‌های سرودهٔ بهار: بهار دلکش، باد صبا بر گل گذر کن، ای شکسته‌دل، ای کبوتر، گر رقیب آید، ایران هنگام کار، ز من نگارم، پرده ز رخ برافکن، عروس گل، به اصفهان رو و مرغ سحر را می‌توان نام برد.

Mohammad-Taqi Bahar (10 December 1886 in Mashhad – 22 April 1951 in Tehran), widely known as Malek osh-Sho'arā (“poet laureate,” literally: the king of poets), is a renowned Iranian poet and scholar, who was also a politician, journalist, historian and Professor of Literature. Although he was a 20th-century poet, his poems are fairly traditional and strongly nationalistic in character. Although Bahār was a 20th-century poet, his poems are quite traditional and decidedly patriotic.