Είμαι άνθρωπος κι εγώ (Eimai anthropos kai ego)

Μέρα γιορτινή δεν περιμένω να 'ρθει
Σαν μια Κυριακή που δεν χωράει
Τη φρικτή μου τη σιωπή
Να με ξυπνήσει μ’ ένα αθάνατο φιλί

Νύχτα φωτεινή, και πάλι θα σε κρύψουν
Τρέμεις σαν παιδί μήπως σ’ ανακαλύψουν
Βάζεις τη στολή να μην σ’ αγγίξουνε
Τα πώς και τα γιατί

Άνθρωπος κι εγώ, κι απόψε θα φωνάξω
Άνθρωπος κι εγώ, βαρέθηκα, θ’ αλλάξω
Άνθρωπος κι εσύ, πού ‘χεις στα χέρια τη δική μου τη ζωή
Και πριν προλάβω να σου πω πως σ’ αγαπώ
Με σκοτώνεις, μα είμαι άνθρωπος κι εγώ

Κι όταν το πρωί μες στον καθρέφτη
Θα φοβάμαι να με δω, μην με φωνάξω ψεύτη
Τα σημάδια θα ρωτώ αν έκανα όλα αυτά
Που είχα στο μυαλό

Άνθρωπος κι εγώ, κι απόψε θα φωνάξω
Άνθρωπος κι εγώ, βαρέθηκα, θ’ αλλάξω
Άνθρωπος κι εσύ, πού ‘χεις στα χέρια τη δική μου τη ζωή
Και πριν προλάβω να σου πω

Πως είμαι άνθρωπος κι εγώ
Ένα κομμάτι απ’ τον ίδιο τον δικό σου το Θεό
Κι έχω δικαίωμα να κλαίω, να γελάω, να πονώ
Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό που άλλοι πετάνε, να πετώ
Μα είμαι άνθρωπος κι εγώ

Κι έχω στα χέρια τη δική σου τη ζωή
Και πριν προλάβεις να μου πεις πως μ’ αγαπάς
Σε σκοτώνω

Γιατί με είμαι άνθρωπος κι εγώ
Είμαι άνθρωπος κι εγώ